ما و حرف‌هایی از جنس تفاوت
رضا صادقیان
مصاحبه‌های اخیر احمدی‌نژاد با رسانه‌ها قبل از آنکه به ارایه برنامه برای کسب قدرت ریاست جمهوری ختم شده باشد، در حال خط و نشان کشیدن برای دیگران و به قول خودش «اینها» است. کسانی که از منظر وی هیچ وقت مردم را به حساب نیاوردن و راه خودشان را رفته‌اند، راهی که از نظر رئیس دولت نهم و دهم نتیجه نخواهد داد. گویا زبان گفتاری احمدی‌نژاد روز به روز به سخنانی آمیخته با ادبیات تهدید همخوان‌تر می‌شود و در چنین گزینشی نیز بسیار مصمم است، سخنان گفته شده وی پیش‌روی ماست، مهم‌تر از گفته‌های وی پاسخ ندادن به سوالات مطرح شده می‌باشد. سوالاتی که پاسخ دادن به یک یک آنها می‌تواند ضامن و یا باعث محدودیت احتمالی حیات سیاسی وی را در ساختار نظام را به دنبال داشته باشد و جایگاه امروز و آینده وی را روشن‌تر از همیشه خواهد کرد. این سوی داستان اکثر نیروهای اصولگرا حاضرند، دوستان دیروز احمدی‌نژاد که منتقد اول و آخر امروز وی به حساب می‌آیند. بگذریم که دغدغه‌های مهمتری از در میان است.
از متن گفته‌های وی روشن می‌شود دغدغه وی کاندیداتوری ریاست جمهوری و تایید صلاحیت نیست. پاسخ‌های وی سر راست نیست، آنجایی هم که پاسخ روشنی به سوالات می‌دهد جای‌تردید و برداشت‌های متفاوت از متن را باز می‌گذارد. اگر چنین رفتاری در روزهای عادی و قبل از ثبت‌نام برای ریاست جمهوری از سوی وی و نزدیکان منسوب وی بروز پیدا می‌کرد، می‌توانستیم کنش وی را به رفتارهای پیش‌بینی ناپذیر سابق وی مرتبط دانست، ولی حمله به دولت و نفی تمام فعل و انفعال‌های انجام شده با منطق مشارکت سیاسی چندان همخوانی ندارد. با این حال احمدی‌نژاد براساس برداشت‌های بسیار خاص خود از فضای سیاست و کنش‌های بی‌انداز غیرقابل پیش‌بینی همانند دوره ریاست جمهوری و زمان حال ادامه می‌دهد. گویا ناچاریم بپذیریم خطوط‌ترسیم شده توسط وی در حال و هوای دیگری سیر می‌کند.
مصاحبه احمدی‌نژاد با شبکه خبری فونیکس چین دارای نکاتی است که خبر از آینده‌ی مبهم می‌دهد، او از عبارت‌هایی وام می‌گیرد که اجازه هرگونه برداشت را به خواننده می‌دهد. خبرنگار و دیگر ناظران رویدادها را به صبر دعوت می‌کند. صبری که قرار است چند روزی زمان ببرد، ولی براساس واکنش‌های شخص بقایی و دیگر نزدیکان ایشان گویا این صبر دعوت به آرامش نیست، معنایی جزء ارسال پیامی آمیخته به تهدید از این مصاحبه به دست نمی‌آید. نمی‌توان این حرف‌ها را صرفا به عنوان هوا کردن فیل خبری خواند و از کنارش رد شد. استفاده مکرر از ادبیات نفی کننده از سوی مشاور ایشان درباره کلیت انتخابات ریاست جمهوری ادیبهشت ماه، تهدید به برهم زدن بازی و متلک‌پراکنی به دیگر جریان‌های سیاسی کشور برای شخصیت و جریانی که خواهان کسب قدرت انتخابی و رای شهروندان بوده و هست و همیشه سیاست‌های خود را با راهکارهای قدرت به جلو رانده اندکی تعجب‌آور است.
بیان سخنان پرابهام و چند پهلو، انتخاب سیاست انکار و حمله به رقیبان سیاسی، سرانجامی به غیر از زایش تندروی و دوری جویی از عقلانیت سیاسی را به همراه نخواهد داشت. نمی‌توان از یک کنش سیاسی پرحاشیه توقع آرامش داشت. از دل حرکت‌های تند و عصبی آشوب بیرون می‌آید و ناچیزترین دستاوردها را نیز به همراه نخواهد داشت. نمی‌توان چشم‌ها را بست و قدم در راهی گذاشت که به ناکجاآباد ختم می‌شود. گام گذاشتن در مسیر تندخویی، انتخابی که فرجامی تلخ را به همراه خواهد داشت. در طول تاریخ به صورت عام و تاریخ سیاسی انقلاب اسلامی و از زمان استقرار نظام به صورت خاص نمی‌توان برهه‌ای از زمان را نشان داد که جریان سیاسی توانسته باشد با تندخویی و استفاده از ادبیات تهدید و یا نادیده انگاشتن قانون راه به جایی برد، ولی بسیاری از کارهای سخت و دشوار، همانند انتخابات شوراهای شهر و روستا و فراهم شدن فضایی برای نشر نظرات مختلف در شرایط آرام بارها و بارها انجام شده است. همان گونه که با پیشه کردن سیاستی بسیار پرهزینه در سال ۸۸ و نادیده گرفتن پیامدهای احتمالی حضور خیابانی از سوی جریان سیاسی، نه تنها شرایط تغییری نکرد بلکه نشان داد کنش سیاسی آمیخته با ادبیات تهدید و دور شدن از رفتار قانون‌مدار آینده‌ای آرام و دستاوردهای قابل لمسی را به ارمغان نخواهد آورد.
سیاست همراه با عقلانیت و دوری کردن از ابهام‌های دنباله‌دار و وانهادن ادبیات تهدید یکبار برای همیشه بهترین روش در سیاست است. متاسفانه برخی از نیروهای سیاسی به اشتباه گمان می‌کنند می‌توانند با انتخاب رویکردهای شبه انقلابی و زیست در بستر تندروی به نتیجه مطلوب و دلخواه برسند. امید آنکه با اتخاذ سیاستی عادلانه، روشن، مبتنی بر عقلانیت و یافتن راهی با ناچیزترین هزینه و با برگزاری انتخاباتی آرام و با نشاط پیامی قابل شنیدن را به ناظران تیزبین جهان مخابره نماییم. باور کنیم راه تک تک ایرانیان به سوی آرامش و داشتن یک زندگی با عزت و شرافتمندانه با انتخاب سیاست‌های عقلانی، معتدل و خردمندانه شدنی است.تردیدی نیست که با ادبیات دوپهلو و تحریک کننده نمی‌توان به جایی رسید، عقلانیت را پیشه کنیم. شخص احمدی‌نژاد، همراهان وی و دوستان سابق اصولگرای وی و حتی منتقدان دولت نهم و دهم در فراهم آوردن این فضا دخیل بوده و هستند.
منبع: بهارنیوز