علائم و نشانه های اختلالات تیک و نحوه ی درمان آن

علایم و نشانه ها
• حرکت یا انقباضات عادی و تکراری صورت و بدن تیک ها اداء و اطوارهایی نیمه ارادی هستند که معمولاً یا در هم کشیدگی های چشم و دهان، چرخاندن سر و بالا انداختن شانه ها نمونه هایی از تیک های معمول هستند.گاهی اوقات نوجوانان دچار چنین تیک هایی می شوند که با بزرگ شدن آنها را از بین می روند.
سندرم تورت اختلالی است با تیک های متعدد و واضح تر که در دوران جوانی پدیدار می شوند و عبارتنداز : ایجاد سرو صداهای عجیب و غریب مثل فین فین کردن، خر خر کردن و فحش و ناسزای وسواسی. بروز این سندرم در پسران چهار بار شایع تر از دختران است و گاهی خصلت ارثی دارد.
تیک های سندرم تورت کاملاً غیر ارادی نیستند، ولی فرد در انجام دادن آن وضعیتی وسواسی و بلااختیار دارد، مثل میل به خاراندن جایی که می خارد گاهی اوقات می توان آنها را سرکوب کرد ولی دیر یا زود دوباره ظاهر می شوند. علت این بیماری معلوم نیست ولی ممکن است با سوخت و ساز غیرطبیعی برخی از مواد شیمیایی مغز در ارتباط باشد.
تشخیص
یک شرح حال و معاینه جسمانی می تواند به پزشک در تشخیص اختلال تیک، همین طور نوع و شدت آن کمک کند. گاهی انجام آزمایش هایی برای رد سایر اختلالات ضروری خواهد بود.
اختلالات تیک تا چه حد جدی هستند ؟
اختلالات تیک به طور معمول بیش از آنکه خطرناک و جدی باشند مأیوس کننده اند. فشارهای روحی و روانی می تواند علایم و نشانه ها را وخیم تر ساخته و این اختلال را بزرگنمایی کند.
برخی از بیماری هایی که ممکن است سندرم تورت را همراهی کنند عبارتند از : اختلال وسواسی- جبری، اوتیسم (در خود ماندگی)، مشکلات کنترل خشم و ضعف مهارت های اجتماعی، افراد مبتلا به تورت ممکن است دوره هایی عاری از علایم و نشانه های بیماری هم داشته باشند. این علایم و نشانه ها اغلب با افزایش سن فرد کاهش یافته و در برخی از موارد ممکن است در نهایت برطرف شوند.
درمان
اغلب به هیچ درمانی احتیاج نیست در برخی از موارد دوزهای کمی از اگونیست های (یا مقلدهای) دوپامین ممکن است موثر واقع شوند. نمونه هایی از اگونیست های دوپامینی عبارتنداز : پروموکرپیتین (پارلودل) و پرامی پکسول (میرابکس)، در تیک های خفیف ممکن است پزشک دوزهای کمی از داروی ضد فشار خون کلونیدین (کاتاپرس) یا دارویضد تشنج کلونازپام (کلونوبین) را تجویز کند.
دوزهای پایین داروهای ضد جنون (روان گردان) مثل هالوپریدول (هالدول)، پیموزاید (اوراپ) و فلوفنازین (پرولیکسین) می توانند به شکل موثرتری تیک های مکرر را کنترل کنند، اما از آنجایی که عوارض جانبی قابل ملاحظه ای هم دارند. استفاده از آنها عموماً به موارد شدیدتر محدود می شود.
منبع: مه شو