طنز؛ به مقدار قابل توجهی «توجه» نیازمندیم!

از جنس اون نگاه‌هایی که آدم وقتی سوار تاکسیه، پشت چراغ قرمز به کسایی که داخل اتوبوس ایستادن میندازه! یکی هم نبود بهش بگه د لامصب این تراشت که خودش مخزن داره دیگه برا چی میبریش دم سطل دیگه؟ میخوای چیو ثابت کنی؟ الان خیلی شاخی؟ نمیدونم چرا هنوز با این آدم در ارتباطم ولی همین یه سال پیش بود که باهاش رفتم یدونه ساعت بند فلزی رومانسون خریدیم نزدیک به یک میلیون و ۳۰۰ هزارتومن.

از اون روز دیگه انگار که اصلا این ساعت رو دوختن به مچ دستش و تبدیل به یکی از اعضای بدنش شده! باهاش حموم میره، استخر میاد، فوتبال بازی میکنه، کلاس رزمی میاد و فکر کنم اگه یه روز بازش کنه دستش از مچش گندیده باشه یا در بهترین حالت پوست اون ناحیه‌اش عین اینایی که توی سواحل کیش یا روی پشت بومشون حموم آفتاب میگیرن شده باشه! حالا اینش هیچی، طرف از وقتی این ساعتو دستش کرده عکس که میخواد بگیره حتما زاویه دستش رو جوری قرار میده که ساعتشم بیفته! صفحه اینستاگرامش چیزی حدود ۳۰۰ تا عکس داره که این ساعت توی ۲۵۰ تاشون دیده میشه! اون ۵۰‌ تا عکس دیگه هم اگه توشون خبری از ساعته نیست، به‌خاطر اینه که تصاویرش مربوط به قبل از خرید اون ساعته! یعنی که طرف حاضره ازش در حالی که دستش توی دماغشه عکس بگیری و بزنی صفحه اول روزنامه ولی مچ دستش حتما توی تصویر بیفته که ساعتش دیده بشه.

خلاصه میخوام بگم عقده دیده شدن و نیاز به توجه چیز همه گیریه و فقط به مدادتراش و ساعت مچی ختم نمیشه. ما در زمینه‌های مدیریتی هم شاهد این پدیده هستیم. خداییش وقتی ملت به‌خاطر خرید یه ساعت یک‌میلیونی اینجوری به آب و آتیش میزنن که خودنمایی کنن، انتظار دارید کسی که ۱۰–۲۰ میلیارد پول داده و یه تیم فوتبال خریده، سعی نکنه خودشو سر زبونا بندازه تا همه بالاخره یجوری بفهمن که طرف باشگاه داره؟

منبع: برترینها