شیفتگان حضور در انتخابات ریاست جمهوری
رضا صادقیانروزنامه بهاریکی دیگر از نیروهای نزدیک به اصولگرایان برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری سال آینده اعلام حضور کرد، رئیس کمیسیون آموزش مجلس که تجربه وزارت آموزش و پرورش در دولت احمدینژاد را در کارنامه خود دارد، برای کسب صندلی ریاست جمهوری گام نخست را برداشته است. قبلتر نیز حزب موتلفه با اینکه چندی قبل معرفی کاندیدای خاص را از سوی آن حزب تکذیب کرده بود در نهایت رای به حضور مصطفی میرسلیم در انتخابات ریاست جمهوری داد. چنانچه اتفاق خاصی روی ندهد میبایست منتظر اعلام حضور محمد غرضی، سعید جلیلی و قالیباف هم باشیم. جلیلی و قالیباف با توجه به جایگاه مدیریتی و تجربیات خود علاقه خاصی برای کسب پست ریاست جمهوری نشان میدهند؛ حضور با برنامه قالیباف را نمیتوان از نظر دور داشت. شخصیتی که تا حدودی همان راه طی شده احمدینژاد را در جهت کسب قدرت پیگیری کرده است. سیاستی که گمان میکند با ارایه خدمات شهری بیشتر به مردم پایتخت میتوان گامی استوار به سوی به دست آوردن صندلی ریاست جمهوری برداشت. گشودن اعتباری بیش از میزان ظرفیت خدمات ارایه شده به شهروندان تهران و نادیده انگاشتن مسائلی دیگر از قبیل شفاف نشدن مسئله املاک واگذار شده به عنوان یک شاخص قابل سنجش از سوی مشارکت کنندگان در انتخابات ریاست جمهوری میتواند باعث کاهش آرامی چشمگیر شهردار تهران باشد. به یادآوردن بخشهایی از مناظرات ریاست جمهوری سال ۹۲ و نقد بیملاحظه قالیباف توسط حسن روحانی تمام برنامهریزیهای او را برهم زد. میتوان دامنه این اسامی را به دیگر اشخاص و علاقهمندان کسب بالاترین اهرم قدرت اجرایی در میان جبهه اصولگرایان گسترش داد، اسامی که از نگاه خودشان و نزدیکان آنان اقبال بیشتری در مقایسه با دیگر کاندیداها دارند. رای خود را محفوظ و با ارایه تصویری از میزان آرای بالای خود قدم به کارزار انتخابات میگذارند، تصویری که خود را فراتر از دیگر همفکران و هم طیفیها دانسته و همزمان و با توجه به ارزیابیهای انجام شده اقدام به اعلام حضور در انتخابات سال آینده میکنند. معنایی که از چنین اعلام حضورهایی مخابره میگردد فراتر از اعلام کاندیداتوری است، مسئله چنین حضوری صرفا به انتخابات سال آینده و با دستانی پر وارد میدان رقابت شدن ختم نمیگردد. هر کدام از این اعلام حضورها برای طیف اصولگرایان باعث خدشهدار شدن تصویر ارایه شده توسط خودشان است. نشانه پراگندگی نظرهاست. بروز اختلافهایی است که در ابتدای راه با تکذیبهای پی در پی روبرو میشود و در نهایت با گذشت چند روز یا چند هفته با اعلام حضوری دیگر به پایان میرسد. گویا کمتر میتوان سراغ اتحاد و انسجام را در میان آنان گرفت. زمزمهها و اعلام حضور در انتخابات ریاست جمهوری توسط شخصیتهای تعریف شده در جریان اصولگرا میتواند نشانه هر امری باشد غیر از اتحاد و یکپارچگی. بدون شک نمیتوان وجود ده کاندید ریاست جمهوری با اندیشه و گفتاری مشابه را نماد همبستگی و روابط استوار دانست. اتحاد اصولگرایان خواسته یا ناخواسته در سال ۹۲ با چالش جدی روبرو شد، موضوعی که از سوی منتقدان به صورت طنز نیز مطرح شد. چنین شد؛ شماری از تاثیرگذارترین و بانفوذترین افراد این طیف که سهم قابل توجهی در کسب رای و چیدمان مدیران ارشد در دولت نهم و دهم داشتند کامران باقر لنکرانی را به عنوان کاندیدای اصلح معرفی کردند و با حضور ایشان چندین نشست و جلسه سخنرانیترتیب دادند، فردی که اصلحتر از او در آسمان و زمین یافت نشده بود، با اعلام خبر رد صلاحیت او توسط شورای نگهبان همه نگاهها براساس تغییر شرایط به سوی جلیلی چرخید. نتیجه انصراف ناخواسته لنکرانی تمامی گمانهزنیهای اصولگرایان را ابطال ساخت و نشان داد راه طی شده توسط آنان براساس محاسبات اشتباه انجام شده بود. اصولگرایان انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶ را در شرایطی متفاوتتر و با کاندیدای بیشتری برگزار خواهند کرد، شخصیتهایی که میزان آرای خود را براساس میزان محبوبیت شخصی بالاتر از سایر همطیفیها میدانند و راضی به همراهی با همفکران نمیباشند. این اشخاص بزرگترین گام و عریضترین راه را برای بسط دیدگاههای شخصی و دوری جستن از کار گروهی در میان اصولگرایان با چنین اعلام حضورهای محاسبه نشده فراهم میکنند. دیدگاهی که عطش حضور، کسب قدرت و پشت کردن به کار گروهی را فریاد میزند. سخنانی که کمتر میتوان همچون دورههای قبل نشانههای برجسته اصولگرایی و ذکر خدمت به مردم، حضور از سر تکلیف و گسترش عدالت را دید. گویا در اندیشه این اعلام حضورها کسب قدرت سخن اول و آخر را میزند و میل خدمت به شهروندان آخرین کلام است.اگر در دورههای قبل تا برآمدن دولت نهم و دهم نشانههای روشنی مبنی بر اتحاد در میان آنان مشاهده میشد، با قدرتگیری طیف نزدیکان احمدینژاد و کوککردنسازی با نوایی قدرتطلبتر از گذشته پایههای این اختلاف بیش از گذشته استوار گشت.
منبع: baharnews.ir