درمان پزشکی بیماری پارکینسون

هدف از درمان این است که حدالامکان نشانه ها و معلولیت های ناشی از بیماری را از بین ببریم. البته ما هنوز دارویی در دست نداریم که بیماری را معالجه کند و یا بر روند پیشرفت طبیعی آن تاثیر گذارد. آنچه داروهای موجود انجام می دهند برعکس کردن روند بروز نشانه ها از طریق جایگزین کردن مواد شیمیایی حیاتی همانند دوپامین است که برای انتقال طبیعی تحریکات عصبی و کنترل حرکات بدان نیاز است.
«بخشی از درمان»
مصرف دارو فقط بخشی از درمان پزشکی بیماری پارکینسون است. اگرچه داروهای مصرفی از استحاله سلول های مغز جلوگیری نمی کنند. اما نشانه های بیماری را به حداقل می رسانند.
نکاتی که باید مد نظر داشت
• درمان پزشکی باید متناسب با نیازهای فرد بیمار باشد و همچنین در طول کل دوره درمان و در فواصل زمانی مناسب باید آن را تغییر داد و با شرایط بیمار تنظیم کرد. در بیماری پارکینسون، کافی نیست که صرفا بیمار قرص مصرف نماید، آن هم به میزان ۳ بار در روز!
• همواره این نشانه ها و معلولیت های ناشی از بیماری هستند که نوع درمان را تعیین می کنند. به عنوان نمونه، در آغاز بروز بیماری که نشانه ها خفیف هستند و جلب توجه نمی کنند، اغلب بهتر است که هیچ دارویی مصرف نشود.
• کنترل صحیح بیماری پارکینسون، چیزی فراتر از مصرف دارو است. شما و بستگانتان باید تلاشی بسیار و در جهت مثبت داشته باشید. همچنین به کمک های پزشک عمومی، فیزیوتراپیست ها، کار درمانگرها و خدمات مختلف بهزیستی در مقطع های مختلف بیماری نیاز است.
مراقبت های یک فرد متخصص
به نظر من، اکثر بیماران باید در مراحل ابتدایی بیماری به یک پزشک متخصص (معمولا متخصص مغز و اعصاب) در بیمارستان مراجعه نمایند تا تشخیص بیماری پارکینسون در مورد آنان تایید شود و در خصوص دورنمای آتی و کنونی درمان بیماری خود راهنمایی دریافت نمایند. در فواصل زمانی مشخص بیماران معاینه می شوند تا پیشرفت آنان و درمان دارویی مورد ارزیابی قرار گیرد. بنابراین، پزشک متخصص ترتیب این پیگیری های درمانی را در فواصل زمانی معین از دو ماه تا یک سال می دهد. بیشتر اوقات پزشک عمومی روند درمان بیماران را ادامه می دهد، اما در صورت بروز مشکل باید آنان را به یک پزشک متخصص ارجاع دهد.
منبع: مه شو