دختران در مدارس «خون‌بازی» می‌کنند
نوگل تاجدوزیان روزنامه بهاراگر این روزها در خیابان دختران نوجوانی را دیدید کـه مچ دســت‌های خراشیده‌ای دارند و به آن افتخار می‌کنند تعجب نکنید، آنها تحت تاثیر پدیده‌ای قرار گرفتند که چندسالی است وارد مدارس دخترانه شده است. پدیده‌ای که به مکان و مدرسه و منطقه خاصی از کشور تعلق ندارد بلکه آنقدر این پدیده در بین دانش‌آموزان رواج پیدا کرده که می‌توان از آن به عنوان مُد این روزهای مدارس دخترانه نام برد. رواج پدیده «خون بازی» در بین دختران دبیرستانی به‌گونه‌ای مد شده که دخترها دست‌هایشان را به شکلی که انگار رگشان را زده‌اند خط می‌اندازند و پس از آنکه حسابی از آن خون رفت، جای زخم را پانسمان می‌کنند و حالا برای پُزدادن به هم سن و سالهای خود آماده می‌شوند. در واقع آنها قصد خودکشی ندارند. آنها فقط میل به دیده شدن دارند و می‌خواهند بین همکلاسی‌های خود کم نیاورند در این بین «خون بازی» بهنرین راه برای دیده شدن است این خط خطی‌ها از کجا می‌آید؟ برخی کارشناسان معتقدند که این دسته از دانش‌آموزان با این رفتارها می‌خواهند اعتراض‌شان را بیان کنند، اعتراض به وضعیت موجود خود یا اعتراض به والدین.! ظاهر این ماجرا به این شکل است که فرد بعد از دچار‌شدن به یک فشار روحی روانی و یا در شرایطی غیرمعمول اقدام به ایجاد خط هایی بر روی پوست دست خود می‌کند که از آنها خون جاری شود. هر چند این دانش‌آموزان برش‌های عمیقی بر روی دست‌های خود نمی‌کشند اما به هرحال رد این خراش‌ها تا مدت‌ها بر روی بدنشان خواهد ماند و به صورت گوشت‌های اضافه روی دست هایشان؛ تا مدت ها؛ شاید هم تا آخر عمر خودنمایی می‌کند. نکته جالب‌تر اینکه با کمی جستجو در فضای مجازی با تصاویری از دست این دانش‌آموزان مواجه می‌شویم که پس از ارتکاب این عمل؛ تصاویر دست‌ها و بدن خون آلود خود را با افتخار در شبکه‌های ارتباط جمعی منتشر می‌کنند. تا جایی‌که با انتشار عکس‌های خون بازی و علنی شدن این مشکل در جامعه، بروز و شیوع این رفتار تبدیل به یک بیماری مسری در بین دختران دبیرستانی شده است و به قول معروف این روزها عده‌ی زیادی از دانش‌آموزان «دست به تیغ» می‌شوند. بیماری خود زنی که در صورت پیشگیری و یا عدم کنترل آن می‌تواند منجر به خودکشی در فرد شود. افرادی که خون بازی می‌کنند بعد از مدتی دچار بروز تیک‌های عصبی در حرکاتشان می‌شوند. خون بازها عمدتا با افت فشار مواجه‌اند و احتمال ابتلا به برخی بیماری‌های دیگر از جمله «عفونت» از دیگر مواردی است که برای آنها می‌تواند خطر ساز باشد. الهه دختر ۱۵ سالهای که در یکی از دبیرستان‌های شرق پایتخت مشغول به تحصیل است در این مورد می‌گوید: از زمانی که یادم می‌آید پدر و مادرم با هم جنگ و دعوا داشتند و همیشه با هم قهر بودند، وقتی ۱۰ سالم شد، تصمیم به طلاق گرفتند و بعد از ۲ سال از یکدیگر جدا شدند و حالا من با پدرم زندگی می‌کنم. او درباره علت رو آوردنش به «خون‌بازی» می‌گوید: وقتی مادرم سال گذشته ازدواج کرد بسیار ناراحت شدم و احساس کردم که دیگر برای مادرم ارزشی ندارم و به من اهمیت نمی‌دهد. به همین دلیل تصمیم گرفتم اینگونه خودم را آرام کنم. او می‌گوید که والدینشان حتی از دیدن جای زخم روی دستهایش تعجبی نکردند و اصلا برایشان اهمیتی هم نداشت. الهه در ادامه حرف‌هایش گفت: چند وقت پیش عمه‌ام ماجرای «خون بازی» را فهمید. خیلی ناراحت شد و دعوایم کرد که دیگر این کار را نکنم. او ادامه داد دیگر هیچ وقت این کار را تکرار نمی‌کنم، انقدر مچ دست‌هایم خراشیده است که دیگر جایی برای خط انداختن ندارد. وی از حک‌شدن زخم‌های بدشکل روی دستهایش اظهار پشیمانی می‌کند و می‌گوید: شاید اگر به عقب بر می‌گشتم راه بهتری را برای نشان دادن اعتراضم انتخاب می‌کردم. سوگند دختر ۱۵ ساله دیگری است که در فاصله چند کیلومتری از مدرسه محل تحصیل الهه درس می‌خواند. او می‌گوید هیچ مشکلی در زندگی خود ندارد و تنها برای اینکه جلوی دوستان همکلاسی اش کم نیاورد به «خون‌بازی» روی آورده است. او برای اینکه در مدرسه به دوستانش نشان دهد اگر بخواهد حتی می‌تواند زخم‌های عمیق‌تری بر روی بدنش ایجاد کند چند وقت پیش با تیغ برای خودش النگو (اسمی که خودش روی زخم هایش گذاشته بود) درست کرده و از اینکه این کار را انجام داده اصلا هم پشیمان نیست. او در پاسخ به این سؤال که آیا والدینت تاکنون متوجه زخم‌های روی دستت شده‌اند یا خیر؟ ! می‌گوید: نه همیشه لباس‌هایی می‌پوشم که آستین‌های بلند داشته باشند تا بتوانم دست‌هایم را مخفی کنم و زخم‌هایم مشخص نباشند. احتمال افزایش آمار خودکشی نوجوانان در آینده نه چندان دور فاطمه موسوی، مشاوری است که سال‌ها در یکی از مدارس دخترانه شرق تهران مشغول به کار است، او در پاسخ به این سؤال که در دبیرستان دخترانه تا به حال با پدیده «خون‌بازی» مواجه شده‌اید؟ ! گفت: دختران نوجوان بسیاری را دیده‌ام که معمولا ساعد دست‌های خود را تیغ می‌زنند. البته آسیب‌زدن به خود صرفا مختص دختران نوجوان نیست. پسرها نیز چنین رفتارهایی دارند، البته اکثرا برای جلب توجه و دیده شدن در بین همسن و سالهای خود دست به چنین اقداماتی می‌زنند. فیلم‌هایی که از دست‌های زخمی این دانش‌آموزان در فضای مجازی منتشر می‌شود خطر خودکشی نوجوانان در شرایط بحران را بالا می‌برند و به اعتقاد من باید به مسئولان مدارس و خانواده‌ها هشدار داده شود که این نوع رفتارها، معمولا یک زنگ خطر است که احتمال آمار خودکشی نوجوانان را در آینده‌ای نه چندان دور افزایش خواهد داشت. این مشاور در ادامه می‌گوید: حتی اگر این خودزنی‌ها نوعی بازی در بین آنها هم باشد، بازی خطرناکی است که خشونت زیادی در آن نهفته است خشونتی که از بستر اجتماعی پدید آمده است. زمانی که دانش آموزی جرات می‌کند که تیغ را به پوست خود نزدیک کند یعنی‌ترس از خودکشی ندارد به همین دلیل مسئولان مدرسه و خانواده‌ها باید احساس خطر بیشتری نسبت به رفتارهای بعدی او داشته باشند یعنی به احتمال زیاد آن فرد در آینده‌ای نزدیک اقدام به خودکشی می‌کند. موسوی همچنین با اشاره به اینکه این نوع اختلالات در بین دانش‌آموزان به نوعی آینه رفتارشان در بین خانواده است گفت: وضعیت روانی نوجوانان نشانگر وضعیت داخل خانواده‌های شان است. وقتی خانواده‌ای نابسامان و پریشان است، طبیعتا فرزندانش هم مضطرب و خشمگین می‌شوند. خود زنی، پدیده‌ای نمایشی در بین دختران نوجوان حوریه پورحنیفه؛ روانشناس اجتماعی در‌خصوص گرایش نوجوانان به پدیده «خون‌بازی» می‌گوید: شیوع پدیده خود زنی در دخترها و به ویژه در بین دختران حالت نمایشی دارد. پور حنیفه با اشاره به نتیجه تحقیقات به‌عمل آمده در این رابطه خاطر نشان کرد: «تحقیقات به دست آمده از آمار خود‌زنی دختر نوجوان ربطی به مدارس ندارد و در واقع ریشه اصلی این مسئله به روابط خانوادگی افراد مربوط است. وی فرزند پروری از نوع دیکتاتوری و یا سهل انگاری را یکی از عوامل خود زنی در دوران نوجوانی دانست و گفت: در برخی از خانواده ها؛ والدین ممیزی‌ها و سانسورهای بیشماری را برای فرزندانشان قرار می‌دهند که این نوع محدودیت‌ها به نوعی باعث می‌شود تا فرزندان به شکل‌های مختلف دست به اعتراض بزنند. متاسفانه بسیاری از خانواده‌ها فکر می‌کنند که دخترهایشان که به سنین نوجوانی می‌رسند، دیگر پدرهایشان نباید آنها را نوازش کنند و چهار چوبی را برای روابط پدر و دختر در نظر می‌گیرند و بسیاری از نوجوانان در این مقطع سنی دچار خلاءهای عاطفی می‌شوند. زمانی که دخترهای همسن و سال در کنار هم از مشکلات خانوادگی خود می‌گویند در نهایت احساس همدردی با همدیگر می‌کنند و در نهایت همه آنها به خود زنی فکر می‌کنند و متاسفانه برخی از آنها در نتیجه، این پدیده نمایشی را تنها راه حل تسکین آلام و درد‌های خود می‌دانند. پورحنیفه با اشاره به این نکته که خانواده‌ها فکر می‌کنند دخترها در سنین نوجوانی نمی‌توانند از خود مراقبت کنند و به همین دلیل حس استقلال و قدرت را از آنها می‌گیرند ادامه داد: این دخترها به خاطر اینکه به خانواده‌های خود ثابت کنند که بزرگ و قدرتمند شده‌اند و قدرت تصمیم‌گیری دارند عکس‌های خود زنی خود را در صفحه‌های مجازی منتشر کرده و فکر می‌کنند با انتشارعکس‌های خود زنی خود حس «آزادی و قدرت» خود را به رخ دیگران می‌کشند. درست است که این عده از دانش‌آموزان اکثر اوقات در مدارس تصمیم می‌گیرند که دست به این گونه رفتار بزنند اما این مسئله اصلا ربطی به سیستم آموزش و پرورش ندارد و ریشه اصلی این نوع اختلالات روانی در خانواده‌ها است. وی ضمن ارائه راه حل جهت جلوگیری از بروز این نوع رفتار اظهار داشت: آموزش و پرورش می‌تواند به عنوان اهرم کمکی به خانواده‌ها آگاهی بدهد و مهارت‌های زندگی را در قالب مشکلات دختران نوجوان به خانواده‌ها گوشزد کند. آنها می‌توانند با برگزاری جلسه‌های مشاوره برای والدین در مدارس و الزامی‌کردن حضور آنها در این جلسات معضلات و آسیب‌های جدی دانش‌آموزان را برای والدین بازگو و راهکارهای مقابله با پدیده خود زنی را در بین خانواده‌ها مطرح کنند.
منبع: بهارنیوز