تزریقات انسولین در افراد مبتلا به دیابت

همچنان که قبلا نیز گفتیم، یکی از هدف های مهم برنامه درمانی حفظ سلامتی است. برنامه درمانی علاوه بر بهبود علائم و بالا بردن نیرو و سلامت جسمی بایستی از پیدایش عوارض دیررس بیماری نیز جلوگیری کند. برای رسیدن به این هدف بایستی از طریق تزریق انسولین (که بدن شما قادر به ساختن آن نمی باشد) قند خون را برای مدت هر چه طولانی تر در حد طبیعی و یا نزدیک به طبیعی حفظ کنیم. در فرد سالم مقدار طبیعی قند خون بین ۱۴۰-۶۰ (۱۱۰-۶۰ قبل از غذا) میلی گرم در ۱۰۰ سانتی متر مکعب خون می باشد. برای رسیدن به این هدف تزریق روزانه انسولین کاملا ضروری می باشد.
ابتدا لازم به تذکر است که طبیعی نگاه داشتن قند خون مشکل می باشد. این مشکل عمدتا مربوط به وسایل و طرقی که به بدن انسولین می رسانند می باشد. همچنان که رساندن انسولین به بدن از طریق تزریق با آنچه که پانکراس بطور اتوماتیک انجام می دهد کاملا متفاوت می باشد. قبل از ابتلا به دیابت پانکراس شما از طریق ترشح ممتد و دائمی انسولین قند خون شما را بین ۱۴۰-۶۰ میلی گرم درصد تثبیت می کرد. با خوردن غذا که نیاز به انسولین بیشتر می شد، با افزایش ترشح، انسولین مورد نیاز را تکمیل می کرد. بدین ترتیب توام با افزایش و یا کاهش گلوکز خون ترشح انسولین نیز افزایش و یا کاهش می یافت.
با تزریق روزانه انسولین میزان عرضه و تقاضای بدن هیچ وقت بدقت حالت طبیعی نمی باشد. مدتی طول می کشد که اثر انسولین تزریق شده ظاهر گشته و بعد از رسیدن به حداکثر اثر خود به تدریج از بین می رود. در نتیجه هیچ وقت نیازهای فوری بدن به انسولین تامین نمی گردد. عوامل دیگری نیز در این عدم انطباق موثر هستند. میزان جذب انسولین تزریق شده بر حسب نوع انسولین، محل تزریق، عمق تزریق و حتی بر حسب درجه حرارت پوست فرق می کند. مثلا در مواردی که تزریق در ناحیه بازو و یا پا انجام گرفته است در صورت ورزش های شدید سرعت جذب افزایش می یابد.
همچنین تغییر زمان، نوع و مقدار غذای دریافت شده نیز در میزان جذب موثرند. بایستی تلاش کرد قند خون را به مدت هر چه طولانی تر و نزدیک تر به حد طبیعی نگاه داشت. اما علی رغم این ها نوسانات قند خون اجتناب ناپذیر می باشند زیرا با روش های فعلی تزریق انسولین هیچ وقت نمی توانیم بخوبی پانکراس قند خون را تنظیم کنیم.
منبع: مه شو