اطلاعاتی در مورد کبد چرب

بیماری کبد چرب غیر الکلی اولین بار در سال های ۱۹۵۰، زمانی که کبد چرب در گروهی از افراد چاق تشخیص داده شد مورد معرفی قرار گرفت.
در سال ۱۹۸۰، لودویگ و همکاران او در مایو کلینیک ۲۰ بیمار چاقی دیابتی غیر الکلی را که در بیوپسی کبد آنها، یافته هایی شبیه به بیماران مبتلا به بیماری کبد چرب الکلی وجود داشت معرفی کردند و آن را استئا توهپاتیت غیر الکلی نامیدند. افزایش میزان بروز این بیماری در آمریکا و اروپا، ارتباط مستقیم با اپیدمی چاقی در این مناطق دارد. وجود بیماری در اکثر افراد، به طور اتفاقی، به دنبال اندازه گیری مقدار آنزیمهای کبدی (ALT و AST)، تشخیص داده می شود. اگر بیماری علامتدار باشد، این علایم از خستگی و ناراحتی مبهم ربع فوقانی راست شکم تشکیل می شوند. معمولاً ALT بیشتر از AST افزایش پیدا می کند تشخیص بیماری به تهیه شرح حالی دقیق برای تعیین مقدار الکلی مصرف شده نیاز دارد. اکثر متخصصان اظهار می دارند که مصرف الکلی روزانه برای رد وجود بیماری کبدی الکلی باید کمتر از سرم شناسی خودایمنی نیز باید انجام شود. تصویر برداری نیز تغییرات ویژهای کبد چرب را نشان میدهد ولی تشخیص قطعی با استفاده از نمونه برداری (بیوپسی) کبد صورت میگیرد. در نمونه تهیه شده، استئاتوز (دژنراسیون یا استحاله ماکرو وزیکولار عروقی ماکروسکوپی) و گاهی تجمع چربی میکرو وزیکولار (به شکلی کیستهای میکروسکوپی) دیده می شود. یافتههای بافت شناسی استئاتو هپاتیت غیر الکلی (nonal COholic Stealto hepatitiS: NASH) بسیار شبیه تغییرات ناشی از بیماری کبد الکلی هستند.
اساس درمان بیماری کبد چرب، عبارت است از کاهش وزن و ورزشی که این کار اغلب در افراد مبتلا به بیماری مزبور چندان آسان نیست. داروی اورلیستات که بازدارنده ی قابل برگشت لیپاز معده و لوزالمعده است تا حدودی باعث کاهش وزنی می شود و بیماران غالبا آن را به خوبی تحمل می کنند.
آبسه ی کبد
کبد از اعضایی است که احتمالی بروز آبسه در آن زیاد است. آبسه ی کبد ممکن است منفرد یا متعدد باشد و ممکن است در اثر انتشار خونی باکتری ها یا از طریق انتشار موضعی از کانون های مسری عفونت ! واقع در داخل حفره ی صفاقی ایجاد شود. سابقاً آپاندیسیتهایی که به موقع تحت جراحی قرار نمی گرفتند باعث انتشار عفونت به نواحی مختلف و از جمله کبد می شدند که این وضعیت به تولید آبسه کبد می انجامید.
شایع ترین علامت بیماری، تب است. در بعضی از بیماران، به ویژه افراد مبتلا به بیماری مجاری صفراوی، علایم و نشانه های موضعی ربع فوقانی راست، از جمله درد، سفتی موضعی شکم و حساسیت موضعی وجود دارد. ممکن است علایم غیر اختصاصی شامل لرز، بیاشتهایی، کاهش وزن، تهوع و استفراغ نیز موجود باشد. فقط در ۵۰ درصد بیماران، بزرگی کبد، حساسیت ربع فوقانی راست شکم یا یرقان وجود دارد.
نکته: تب با منشاء ناشناخته ممکن است به ویژه در افراد مسن، تنها تظاهر آبسه ی کبد باشد.
تشخیص بیماری بر مبنای افزایشی فسفاتاز ازدیاد بیلی روبین سرم (در ۵۰ درصد از بیماران) و افزایشی AST (در ۴۸ درصد بیماران) صورت میگیرد. قابل اعتمادترین روشی های تشخیصی در آبسه ی کبد، تصویربرداری، شامل سونوگرافی، CT اسکن، گالیوم اسکن و MRI هستند.
درمان اصلی آبسه ی کبد، عبارت است از تخلیه ی آبسه از راه پوست یا با استفاده از عمل جراحی. امروزه درمان دارویی صرف در آبسه های چرکی کبد روشی است که به طور فزاینده مورد استفاده قرار می گیرد بر حسب عاملی ایجاد کننده آبسه (اعم از باکتری، انگلی، یا قارچ) از داروی ضد آن استفاده می شود.
یکی از انواع آبسه های کبدی، آبسه آمیبی کبد است که در اثر آمیبی به نام Entamoeba histolytica به وجود میآید. اکثر بیماران دچار تب و درد ربع فوقانی راست شکم هستند که ممکن است به شانه انتشار پیدا کند. اگر چه کانون اولیه بیماری، کولون (روده بزرگ) است کمتر از یک سوم بیماران مبتلا به آبسه آمیبی دچار اسهال فعالی می شوند. در بیماران مسن تری که در مناطق اندمیک بیماری به سر میبرند، بروز فرم تحت حاد بیماری که ۶ ماه طول می کشد و با کاهش وزن و بزرگی کبد همراه است احتمالی بیشتری دارد.
درمان بیماری با استفاده از مترونیدازول یا تینیدازول یا اورنیدازول انجام می شود. در صورت عدم بهبود باید آبسه با استفاده از سوزن مخصوص، از راه پوست و یا در برخی موارد از طریق جراحی تخلیه شود.
منبع: mahsho.com