آگونیست های دوپامین ، از داروهای مورد استفاده برای درمان پارکینسون

در رویه معمول، پزشکان این داروها را در مراحل اولیه و قبل از لوودوپا تجویز می کنند، زیرا در مقایسه با لوودوپا، کمتر باعث بروز اختلال عصبی-حرکتی می شوند و تصور بر این است که این داروها بروز این گونه اختلالات وو نوسانات ناشی از مصرف لوودوپا را به تاخیر می اندازند. استفاده دیگر این داروها درمان اختلالات حرکتی-عصبی، عوارض جانبی روانی و یا نوسانات آن و آف می باشد چرا که این داروها باعث فعال شدن بیشتر گیرنده های دوپامین می شوند.
پرگولید، برموکریپتین و لیزورید، داروهایی مشابه و از نوع آگونیست دوپامین می باشند. روپینیرول نیز اثر مشابهی دارد و تقریبا از همان قدرت و کارایی لوودوپا برخوردار است. هنگامی که این دارو توام با لوودوپا مصرف شود، از زمان عدم کارایی تدریجی داروها کاسته می شود و همچنین امکان کاهش دوز لوودوپا را نیز فراهم می کند. بیماران مبتلا به بیماری های قلبی-عروقی، کلیه و کبد و یا زنان باردار و شیرده، معمولا باید از مصرف این گروه داروها اجتناب کنند. مصرف آنها با دوزهای کم شروع می شود و به تدریج هر هفته افزایش می یابد تا بدون پدیدار شدن عوارض جانبی شدید، منافع آنها آشکار شود. تقریبا ۲ تا ۳ ماه طول می کشد تا بهترین دوز ثابت را بیابید. چنانچه این دارو به همراه سی نمت و مادوپار مصرف شود با شروع اثربخشی آن، می توان دوز لوودوپا را به میزان ۲۵% کاهش داد.
عوارض جانبی
آگونیست های دوپامین داروهایی قوی هستند که کلیه نشانه های بیماری پارکینسون را کاهش می دهند، اما عوارض جانبی آنها بسیار شدید است. این داروها باعث بروز مشکلات و اختلالات روانی شدیدی همچون گیجی، توهمات و رفتارهای پرخاشگرانه در برخی بیماران می شوند.
این اختلالات روانی بیشتر در افراد بالای ۷۰ سال و در آنان که سابقه گیجی و یا زوال عقل داشته اند، بروز می نماید. همچنین آگونیست های دوپامین می توانند باعث شدیدتر شدن زخم معده و بیماری های شریانی در پاها شوند. به طور کلی این داروها را نباید برای افراد مسن تجویز کرد و همواره بایستی تحت نظر یک پزشک متخصص مصرف شوند.
منبع: مه شو