بایگانی دسته ی : جامعه

پایتخت روزانه میزبان تردد ۶ میلیون خودرو است که به دلیل نبود پارکینگ کافی در سطح شهر، حاشیه خیابان ها به پارکینگی برای خودروها تبدیل شده است.براساس آمارهای اعلام شده حدود۵۵۰ پارکبان در سطح شهر فعالیت دارند که علیرغم فراهم شدن زیرساخت ها برای اجرای سیستم مکانیزه در این حوزه هنوز شاهد فعالیت این افراد در معابر هستیم.کمبود پارکینگ و فضای پارک یکی از مشکلات مدیریت شهری پایتخت به شمار می رود چرا که نه در مناطق محروم و نه برخوردار استقبال چندانی برای ساخت پارکینگ نمی شود.نداشتن توجیه اقتصادی احداث پارکینگ برای بخش خصوصی و کمبود زمین در برخی مناطق تهران مسأله پارکینگ را به یکی از دغدغه های مدیریت شهری تبدیل کرده است.پایین بودن آمار صدور مجوز برای احداث پارکینگ در مقایسه با سایر مجوزها گویای این مطلب است.اگرچه معاون حمل و نقل و ترافیک شهردار تهران از برنامه ریزی شهرداری برای افزایش تعداد پارکینگ های پایتخت و ساخت پارکینگ های هوشمند سخن گفته اما حل مسأله پارکینگ را موضوعی زمان بر توصیف کرده است.مازیار حسینی پیش تر به ایرنا اعلام کرده بود شهرداری تهران تلاش می کند در دوره کنونی مدیریت شهری اسباب و مصوبات ساخت پارکینگ به عنوان یک موضوع تجاری و با صرفه اقتصادی برای شهر و سرمایه گذار را انجام دهد.براساس اعلام سردار محمدرضا مهماندار رئیس پلیس راهور تهران بزرگ روزانه بیش از پنج میلیون خودرو در پایتخت تردد می کنند.این حجم تردد خودرو در سطح شهر در کنار کمبود پارکینگ های عمومی و طبقاتی موجب شد فضای حاشیه کنار خیابان ها به پارکینگ خودروها تبدیل شده و در اکثر معابر پرتردد شهر شاهد پارک خودروها به صورت دوبله باشیم.در همین ارتباط از سال ۸۲ اجرای طرح پارکبان حاشیه‌ خیابان‌ها به منظور پارک خودروها تا زمان رفع کمبود پارکینگ‌های اختصاصی و عمومی با دریافت هزینه در دستور کار شهرداری تهران قرار گرفت.این امر به دنبال خود زمینه سوءاستفاده های زیادی را فراهم کرد و موجب ظهور پارکبان های بدون مجوزی شد که بخشی از فضای پارک خیابان را ملک شخصی خود می دانستند و ضابطه ای هم برای قیمت گذاری و نظارت بر آنها وجود نداشت.متفاوت بودن رقم دریافتی در نقاط مختلف شهر، بسته شدن بخشی از خیابان به دلیل حضور پارکبان ها و مسائلی دیگر از قبیل دادن انعام به پارکبان ها و نگه داشتن جای پارک توسط پارکبان ها برای افرادی خاص از دیگر مسائلی بود که با ظهور پارکبان ها بروز پیدا کرد.بی قانونی ها تا جایی ادامه یافت که ساماندهی پارکبان ها در دستور کار پلیس راهور و شهرداری تهران قرار گرفت و سال ۹۰ تعدادی باند پارکبان تقلبی که با لباس پارکبان اقدام به فعالیت می کردند شناسایی واز فعالیت آنها جلوگیری شد.در نهایت اسفند ماه ۹۴ قرارداد معاونت حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران با شرکت شهربان در این زمینه به پایان رسید اما با وجود آن باز هم شاهد فعالیت پارکبان ها در سطح شهر هستیم.مازیار حسینی معاون حمل و نقل و ترافیک شهردار تهران چندی پیش در این خصوص گفت: سال ۹۴ قرارداد معاونت حمل و نقل و شرکت شهربان شهرداری درخصوص این موضوع به پایان رسید.وی تأکید کرد: قانون می گوید رد و بدل پول به صورت فیزیکی نباید انجام شود اما ورود پارکبان منعی ندارد.معاون شهردار تهران خاطرنشان کرد: تاکنون ۱۵ هزار پارکومتر در سطح شهر نصب شده و تا سال آینده ۲۰ هزار پارک متر دیگر به روش بی او تی (ساخت ، بهره برداری ،واگذاری )و برگزاری مناقصه نصب خواهد شد.وی افزود: طبق هماهنگی صورت گرفته با پلیس راهور خودروهایی به دوربین مخصوص مجهز شده تا تعداد ساعات پارک خودروها را اندازه گیری کنند.وی اظهار کرد: بر این اساس خودروها تا ۲ ساعت می توانند در حاشیه خیابان ها پارک کنند که نیم ساعت اول آن رایگان است.معاون شهردار تهران یادآور شد: با نصب پارکومترهای باقیمانده که عوارض آن براساس مصوبه شورای شهر تعیین می‌شود، مردم می‌توانند از کیف پول‌های الکترونیک استفاده کنند و با این وجود نیازی به حضور پارکبان ها نخواهد بود.حسینی تأکید کرد: پارک حاشیه ای ، مدیریت فضای پارک است نه پارکینگ، بنابراین شهروندان نمی توانند برای مدت زیادی خودرو خود را در خیابان پارک کنند.در حال حاضر حرف و حدیث هایی مبنی بر اینکه جمع آوری پارکبان ها و اجرای سیستم مکانیزه شنیده می شود اما هنوز مشخص نیست که بساط پارکبان ها به کلی از پایتخت جمع می شود یا خیر؟این درحالیست که به گفته بسیاری از مسئولان و کارشناسان درصورت نیاز به حضور فیزیکی پارکبان ها ضرورت نظارت بیشتر بر آنان مد نظر مسئولین شهری باشد.

منبع: baharnews.ir

بنابراعلام کارشناسان، خودروها و موتورسیکلت ها به عنوان منابع متحرک سهم ۸۰ درصدی در آلودگی هوای شهر تهران دارد، ۳ میلیون و ۵۰۰ هزار خودرو و ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار موتورسیکلت در پایتخت در حال تردد است که حجم زیادی آلودگی را وارد هوای کلانشهر می کنند اما اگر استاندارد یورو ۴ در ساخت آنها رعایت شود و یا تحت معاینه فنی یکپارچه قرار گیرند قطعا از میزان انتشار آلایندگی کاسته می شود.تا چند سال گذشته وقتی هوا آلوده می شد با بارش اولین باران به شرایط سالم می رسید اما امروزه حجم ورود آلاینده ها به هوا به حدی زیاد است که دیگر هر بارندگی قادر به زدودن آن نیست، به اصطلاح توان خود پالایی طبیعت به پایان رسیده است. امروز یکی از متهمان اصلی آلودگی هوا، خودروهای تک سرنشین است که البته بنا به شواهد در سطح شهر چندان دور از واقعیت نیست که باید فکری به حال آنها کرد زیرا به اعتقاد برخی شهروندان تهرانی اگر این روند ادامه یابد قطعا در آینده ای نه چندان دور با نسلی کاملا بیمار مواجه خواهیم بود و باید سرمایه کلانی از کشور بابت درمان، هزینه شود.یکی از شهروندان که مجبور است هر روز مسافت طولانی تهرانپارس تا میدان جهاد را برای رسیدن به محل کار طی کند می گوید زمانی که هوا آلوده می شود روز اول برای رفتن به محل کار از حمل و نقل عمومی استفاده می کنم اما به علت ناکارآمدی این سیستم و نداشتن ساعت دقیق برای رسیدن اتوبوس و حتی سواری ها به ایستگاه با تاخیر در محل کار حاضر می شوم.یکی از شهروندان تهرانی می گوید، دیر حاضر شدن در محل کار یک مشکل است، از طرف دیگر تعداد زیاد مسافر و فشار بیش از حد در اتوبوس هم دلیل دیگری است که موجب می شود تا روز دوم با خودروی شخصی از منزل خارج شوم.یکی دیگر از شهروندان تهرانی می گوید: همه می دانیم که آلودگی هوا به ضرر خودمان به ویژه فرزندانمان تمام می شود اما وقتی که امکانات حمل و نقل عمومی وجود ندارد چه باید کرد؟ به گفته یک شهروند دیگر، می توانم مسیر منزل تا محل کار را با مترو طی کنم اما عذابی که سوار شدن بر مترو به انسان وارد می کند، ترجیح می دهم آلودگی را تحمل کنم تا دست و پایم هر روز میان درهای مترو گیر نکند، بارها هم شده به حدی منتظر واگنی ایستادم که بتوانم سوار شوم که باعث شد تا دیر به محل کار برسم. یکی دیگر از پایتخت نشینان گفت: من باید هر روز فرزندم را به مدرسه برسانم و بعد از آن به محل کار بروم بنابراین مجبورم که از خودروی شخصی استفاده کنم.وی در پاسخ به این سئوال که چرا از سرویس برای فرزندانتان استفاده نمی کنید، گفت:هزینه سرویس زیاد است و خودرویی هم که استفاده می کنیم قسطی است و ماهانه مبلغ زیادی بابت آن پرداخت می کنیم بنابراین دیگر پولی برای گرفتن سرویس باقی نمی ماند.وی تاکید کرد: البته اگر خودروهایی که در داخل کشور تولید می شوند از استانداردهای لازم برخوردار باشند قطعا شاهد کاهش انتشار آلاینده در هوا خواهیم بود که این وظیفه مسوولان و سازمان حفاظت محیط زیست به عنوان متولی و ناظر بر دستگاه های اجرایی است که باید جدی گرفته شود،البته باید در نظر داشته باشیم که اتوبوس ها، مینی بوس ها و برخی تاکسی ها هم بسیار فرسوده هستند بنابراین حمل و نقل عمومی هم خود منبع آلودگی است.یکی دیگر از شهروندان که بازنشسته است اما به گفته خود برای امرار معاش راننده تاکسی شده است، گفت: اینکه به محض آلوده شدن هوا از مردم می خواهند از خودروی شخصی استفاده نکنند امری است که نیاز به تامل دارد.وی افزود: من در روز با صدها نفر به عنوان مسافر مواجه می شوم که هر کدام در زمینه استفاده یا عدم استفاده از خودروی شخصی نظرات متفاوتی دارند، برخی از آنها معتقدند وقتی یک نفر با هزاران قرض و قسط یک خودرو خریداری می کند این مشقت زیر قرض رفتن را با هدف به دست آوردن آسایشی به نام خودروی شخصی تحمل می کند بنابراین اینکه از وی خواسته شود زیر بار قرض برود اما از خودروی خود استفاده نکند زیاد جالب نیست.وی اظهار کرد: قطعا این کارها نیاز به فرهنگ سازی دارد تا فرد سختی فعلی را به ضرر آینده این به اصطلاح آسایش ترجیح دهد.وی گفت: من تمام روز در حال رانندگی در سطح شهر هستم و زمانی که در ترافیک منتظر هستم، تا چشم کار می کند خودروهای تک سرنشین و در نهایت دو سرنشین دیده می شود که قطعا باید تصمیمی برای این روند اتخاذ شود. چندی پیش هوای پاریس نیز به وضعیت قرمز رسیده بود که دولت آن برای کاهش آلودگی هوا تردد خودروهایی با کمتر از سه سرنشین را جریمه می کرد همچنین استفاده از حمل و نقل عمومی رایگان شده بود حرکتی که هیچگاه در کشور ما شاهد آن نبودیم.سازمان حفاظت محیط زیست در راستای وظایف خود لایحه هوای پاک را تهیه و برای تصویب به مجلس شورای اسلامی ارسال کرده است، کلیات آن تصویب شد و کمیسیون های تخصصی در حال بررسی برخی از بندهای این لایحه هستند که در این لایحه موارد متعددی برای کاهش آلودگی هوا دیده شده است که خودروها را هم شامل می شود.معصومه ابتکار معاون رییس جمهوری و رییس سازمان حفاظت محیط زیست در مراسم روز جهانی تغییر اقلیم تاکید کرده بود که این سازمان در خصوص کاهش آلودگی هوا بسیار جدی است و با خودرویی که نتواند استاندارد یورو ۴ را کسب کند، هیچ مماشاتی نخواهیم داشت.بنا بر اعلام سازمان حفاظت محیط زیست، با اجرایی شدن برنامه های کاهش آلودگی هوا در بسیاری از شهرها در شش ماهه اول سالجاری وضعیت هوا روبه بهبود بود، مثلا در تهران در ۶ ماهه اول سالجاری بهتر از ۶ سال گذشته بود، به ویژه آلودگی هوای ناشی از سوخت به دلیل توزیع سوخت استاندارد بهبود یافته است و به دلیل عدم استفاده نیروگاه ها از مازوت، کیفیت هوا در بسیاری از شهرها بهبود داشت.خروج خودروهای فرسوده از چرخه مصرف یکی از برنامه های جدی دولت است که خروج بیش از ۲۰ هزار خودروی فرسوده از جمله این برنامه ‌ها است، ارتقای سطح استانداردها، متوقف شدن شماره گذاری موتورسیکلت‌ های کاربراتوری و تولید موتورسیکلت‌ های انژکتوری از دیگر برنامه ‌های دولت است که در آخرین جلسه هیات دولت به ریاست دکتر روحانی تصویب شد که تسهیلات کم بهره نوسازی به تاکسی‌ های فرسوده کلانشهرها ارائه شود که این نشان از عزم دولت بر نوسازی ناوگان حمل و نقل عمومی و کاهش آلودگی هوا دارد.

منبع: baharnews.ir

روزنامه «شهروند» افزوده است: خیلی که هوا سرد می‌شود، دنبال چوب می‌گردند برای درست‌کردن آتش و گرم‌شدن در گور‌هایی که پایان زندگیست برای همه، اما برای اینها شده سرآغاز و سرپناه. زن، مرد و کودک؛ کارتن‌خواب‌هایی که در قبر نشسته می‌خوابند.  «دیگه اینجا چوب هم برای آتیش‌زدن، پیدا نمی‌شه» این را یکی از میهمان‌های ناخوانده این اتاق‌های تاریک و باریک می‌گوید. یک ماهی می‌شود که سرما کارتن‌خواب‌ها را راهی کرده تا اطراف و درون گورستان بزرگ نصیرآباد باغستان در حومه شهریار ساکن شوند. عده‌ای درون گورستان و در قبرهای از پیش آماده شده و چندین خانواده در اطراف گورستان، در منطقه بلوک‌زنی و زیر کانال در چادر زندگی می‌کنند. در درون گورستان، ٣٠٠ گور از پیش آماده وجود دارد که ۵٠‌ کارتن‌خواب دست کم ٢٠ گور را اشغال کرده‌اند. در هر گور یک نفر و گاهی هم سه تا چهار نفر زندگی می‌کنند. این گورها عموما برای خواب مورد استفاده قرار ‌می‌گیرند و در طول روز و زمانی که افراد برای تهیه پول مواد و غذا ضایعات جمع می‌کنند یا گدایی می‌کنند، خالی هستند؛ اما باید حواسشان به گورشان باشد چرا که از طرف دیگر کارتن‌خواب‌ها مورد سرقت قرار می‌گیرند. به پتوهای پاره و لباس‌های کهنه هم رحم نمی‌کنند. هیزم‌های سوخته، ظرف‌های یک بار مصرف غذا، پلاستیک و تکه پارچه‌های موجود در بعضی از گورهایی که الان سقف ندارند، نشان‌ می‌دهد که قبلا مورد استفاده یک گروه دیگر بوده است. گورهای از پیش آماده شده در سمت چپ گورستان، روبه‌روی قبرهایی که در آن تدفین انجام شده و با فاصله کمی از مسیر رفت‌و‌آمد مردم قرار دارند. یک نفر از سر کنجکاوی گوشه‌ای از پتوی کشیده‌شده روی یکی از گورها را کنار می‌زند تا ببیند درون آن چه خبر است؛ ناگهان با هجوم کارتن‌خواب هایی که در گور خوابند مواجه می‌شود. حسن ناراحت از این‌که چرا خواب بعدازظهرش را بر هم زده‌اند، سرش را از قبر بیرون می‌آورد و با اشاره دست سعی ‌می‌کند فرد کنجکاو را دور کند. آرمان‌ کارتن‌خواب دیگریست که همان نزدیکی در حال قدم‌زدن است و با دیدن این صحنه به‌سرعت به سمت گورها برمی‌گردد. می‌آید تا آن غریبه را از محل زندگی‌شان دور کند. جنگ لفظی که بینشان پیش می‌آید، توجه تعداد بیشتری از مردمی که برای خواندن فاتحه به گورستان آمده‌اند را به این سمت جلب می‌کند. دعوای‌شان بالا می‌گیرد، چند نفر گوشی به دست مشغول عکس گرفتن می‌شوند. آرمان: «عکس نگیر آقا، عکس نگیر. مگه بدبختی هم عکس گرفتن داره؟» بنر سفیدی که روی یکی دیگر از گور‌ها کشیده شده، کنار زده می‌شود و مردی به‌سرعت خودش را بالا می‌کشد. سن و سالش به‌سختی به ٣٠‌سال می‌رسد. سرما پوست روی بینی‌اش را برده و تبدیل به زخم بزرگی کرده است. سردش می‌شود، لبه‌های کلاه بافتنی مشکی‌اش را روی گوشش پایین می‌کشد. به اطرافش نگاه می‌کند ‌می‌گوید: «امنه، خبری نیست». خم می‌شود تا به زن لاغر‌اندام کمک کند که پشت سرش برای بیرون آمدن از گور تلاش می‌کند. از چند گور آن طرف‌تر صدایی می‌آید: «شهناز، شهناز» اما جوابی نمی‌گیرد. یکی از رهگذرها می‌شنود و بلند صدا می‌زند: «شهناز کیه؟ صداش می‌کنن.» همان زنی که چند دقیقه قبل، تا شانه داخل گور بود و حالا خودش را بالا کشیده، دست‌های پینه بسته‌اش را با پشت لباس بلند قهوه‌ایش پاک می‌کند و کشدار می‌گوید: «‌هاااااااا؟ میام الان». عَبِد کنار شهناز ایستاده، داد می‌زنه: «بلندتر بگو اسمشو تا همه بفهمن»، می‌ترسند نامشان را به غریبه‌ها بگویند. فاش‌نشدن اسم‌شان جزیی از هویتشان است. تمایلی برای حرف‌زدن ندارند. نگاه‌شان هم که می‌کنی رو برمی‌گردانند. بعد از چند سوال درباره وضعیت‌شان، این‌که این‌جا چه‌کار می‌کنند؟ و چرا این‌جا را انتخاب کرده‌اند؟ شهناز می‌گوید: «پنج روز پیش برای تهیه مواد آمدم اینجا، آخه شنیدم این‌جا مواد ارزانتره، یه نفر بهم حلوا داد. دیدم چند نفر بالای گورها نشستن، از اون حلوا بشان دادم، دیدم همزبان منن، تصمیم گرفتم بمانم، شوهرمم قراره بیاد همین‌جا.» متأهلی؟ بچه داری؟ ها، ٣ تا پسر دارم، پسر بزرگم ١٨ سالشه و یک دوقلوی ١۶ ساله هم دارم. اهل کجایی؟ ٢٠ ساله که از شهرستان به تهران آمدم. خانواده‌ت کجا هستند؟ ازت خبر دارند؟ پدر و مادر و ٧ برادرم شهرستانند، خبری از سرنوشت من ندارن. نمی‌تونم برگردم، اگه برگردم، چون معتادم حتما منو می‌کشن. چند وقته معتاد شدی؟ پنج ساله. چطور معتاد شدی؟ پنج‌ سال پیش من بهترین آشپز بودم؛ برای یک شرکت ارمنی با ١٠٠ تا پرسنل غذا درست می‌کردم، شوهرم سرکار نمی‌رفت، خونه بود و همیشه در حال مصرف مواد بود، من نمی‌دانستم که بخوره (نوعی اعتیاد که از طریق در معرض بوی مواد قرار گرفتن ایجاد می‌شود) معتاد شدم. صبح‌ها سخت از خواب بیدار می‌شدم و سر کار چرت می‌زدم. یه بسته نسکافه خریدم که خوابم بپره، شوهرم دید گفت خاک بر سرت، این چیه خریدی؟ بیا، دوای تو پیش منه، یه چیزی می‌دم که کلا خواب از کله‌ات بپره، بشم شیشه داد کشیدم. بعدش من تا یک هفته نمی‌تانستم بخوابم. وسواس کار کردن گرفته بودم. گفتم مرد خدا ذلیلت کنه، منو ببر دکتر، نمی‌تونم بخوابم. یه چیز دیگه بشم داد گفت اینو بکشی می‌خوابی، هرویین بود، اونو که زدم تا دو روز خواب بودم، انگار مرده بودم. برای آرام شدن، مجبور شدم دوباره بکشم و کم‌کم کارمم از دست دادم. دانه‌های درشت اشک روی گونه‌های فرو رفته‌اش می‌چکد، نفس عمیقی می‌کشد و انگار به پنج‌سال گذشته برگشته است. حالا تمایل بیشتری دارد که درباره خودش حرف بزند. چند وقته کارتن‌خوابی؟ «الان سه ساله که کارتن‌خواب شدیم. پسرات کجا هستند؟ پسرام رفتن خونه عموشان، درس می‌خوانن، زنگ می‌زنم بهشان، اونا فقط گریه می‌کنن، پسر بزرگم میره سرکار؛ اما تا حالا سه بار می‌خواسته خودکشی کنه، می‌گه عمو و زن‌عمو خیلی خوبن اما من دیگه نمی‌توانم بشینم سر سفره‌شان. می‌خواهد بغضش را قورت بدهد؛ به زور می‌خندد. دندان ندارد. فقط سه دندان خراب و این هم ثمره اعتیاد است. گروهی از زنان و مردان سیاه‌پوش ١٠٠ متر آن‌طرف‌تر عزیزی را به خاک سپرده‌اند. صدای مویه و نوار روضه می‌آید. شهناز سرش را آرام و با افسوس تکان می‌دهد. برای این‌که صدا به صدا برسد، صدایش را بالاتر می‌برد. «می‌خوام ترک کنم، تو را به خدا، تو را به دین‌تان کمکم کنید که ترک کنم، خسته شدم، خسته شدم از هر روز گدایی‌کردن تو عوارضی. من قبلا می‌آمدم قبرستان، حالم بد می‌شد، بار اولی که منو کشیدن پایین تو قبر تا سه روز مریض بودم و نتونستم بخوابم، اما خب چاره‌ای ندارم، جایی را ندارم که برم.» چرا نمیری کمپ؟ «چندبار رفتم، اما آن‌جا منو میزنن، موهامو می‌کشن. موهامو ‌می‌تراشن، شلنگ رو گره میزنن و با گره شلنگ ما رو میزنن، هنوزم جای کتک‌هایی که خوردم روی بدنم هست، من دیگه جانی ندارم که کتک بخورم.» در میان حرف‌هایش یک نفر با دو کیسه پلاستیکی سبز و سفید می‌آید. لباس‌ها و وسایلش را آورده. شهناز تشکر می‌کند: «دردت به جانم.» حالا جمعیت بیشتری جمع شده، مردها آمده‌اند روی لبه‌های گورها، اما زن‌ها با کمی فاصله روی تپه‌های اطراف این گورهای آماده ایستاده‌اند. یکی از میان جمعیت می‌گوید باید ترک کنید و بروید سرکار! آرمان می‌گوید: «مشکل ما بی‌مکانیه. ترک هم کنیم دوباره باید بیاییم همین‌جا. کنار بقیه که معتادند. دوباره معتاد می‌شیم.» «من یکی از اینها را می‌شناسم.» مردی که صاحب یک کارگاه صنعتی است می‌گوید. «یکی از این‌ کارتن‌خواب‌‌ها که اسمش فرشیده، ٢‌سال پیش در کارگاه من کار می‌کرد. اون موقع‌ها نامزد هم داشت. درگیر مواد مخدر شد و دیگه نتونست کار کنه، زندگی‌اش هم از هم پاشید. الانم اینجاست.» با دست به خرابه‌های پشت گورستان اشاره می‌کند. «الان اونجا داره ضایعات جمع می‌کنه. چطور میشه کمکش کرد؟ به حرف که نمیشه. همه باید قدم بردارند.» هوا گرگ و میش است، مردم پراکنده می‌شوند. مراسم آن خانواده داغدار هم تمام شده. کمی آن‌طرف‌تر، مردم بی‌توجه به گورخوابان، کنار مزار اموات خودشانند و خیرات‌شان را با هم تقسیم می‌کنند. صدای اذان در گورستان می‌پیچد. با تاریک شدن هوا، کم‌کم سر و کله بقیه‌کارتن‌خواب‌ها پیدا می‌شود. خسته از پرسه‌زنی روزانه، با قامت‌های خمیده و سرهای کج شده، توبره‌ای را با خود می‌کشند و به میان جمعیت می‌روند تا این‌جا هم پولی، چیزی عایدشان شود. انتخابشان بیشتر زنان است. به‌خصوص زنانی که دست یک بچه در دستشان است. دست دراز می‌کنند. جان بچه را قسم می‌دهند و می‌گویند: «پول یه نون به من بدید.» اکثریت بی‌جواب رد می‌شوند. یکی از مردها می‌گوید: «پول ندارم اما نانوایی نزدیک است. بیا برویم برات نان بگیرم.» نگهبان دم در گورستان از روزها و شب‌هایی که با این گورخواب‌ها می‌گذراند، حرف‌هایی دارد:  «یک ماهی هست‌ کارتن‌خواب‌ها، به‌خصوص شب‌ها، در بعضی از این قبرها شب را به صبح می‌رسانند. آن اوایل که آمدند اینجا، بیرون‌شان کردیم اما هم تعدادشان زیاد است هم جای دیگری ندارند که بروند. دیوار گورستان کوتاه است، بیرون‌شان هم کنیم از دیوار می‌آیند. نیروی انتظامی هم که می‌آید، متفرق می‌شوند. تعدادی‌شان را هم گرفته‌اند و برده‌اند کمپ. خیلی‌هاشان از کمپ فرار می‌کنند و دوباره برمی‌گردند.» همه‌شان معتادند؟ «تقریبا همه معتادند. دو زن و یک بچه ٨ ساله هم هست که آنها هم معتادند. روبه‌روی گورستان، چند صد متر آن‌طرف‌تر در «بلوک‌زنی» هم یک پیرزن همراه ٢ پسر و یک عروس و نوه‌اش در چادر زندگی می‌کنند. خود پیرزن و یکی از پسرهایش معتادند. باز هم هستند، کمی آن طرف‌تر زیر کانال یک زن و مرد هستند که از شهرستان آمده‌اند. آنها هم در چادر زندگی می‌کنند اما معتاد نیستند.» برخورد مردم باهاشون چطوره؟ «اینجا منطقه فقیرنشینیه. مردم انقد از این کارتن‌خواب‌ها دیدن که انگار واکسینه شدند و بی‌تفاوت. ولی بعضی‌ها هم برای کمک ‌می‌آیند مثل گروه یاشار تبریزی که شب یلدا برای ساکنان گورها و چادرنشین‌های اطراف گورستان غذا و میوه آورده بودن، اما‌ کارتن‌خواب‌ها نیومدن.» زنی‌ با روسری یشمی، یکی از‌ کارتن‌خواب‌هایی که تازه از بیرون برگشته به گورستان، حرف‌های نگهبان را شنید و گفت: «آره، چند شب پیش غذا آوردن. اینا می‌خوان گولمون بزنن و ببرنمون کمپ. من از ترسم تا ٣ نصفه‌شب تو بیابون‌های اطراف بودم. کی می‌خواد به ما کمک کنه؟ مردم ما رو که می‌بینن اذیتمون می‌کنن. ما رو با سنگ می‌زنن. مگه ما غریبه‌ایم؟ ما همون آدم‌هایی هستیم که تا چند‌سال پیش سر سفره‌های هم بودیم.» یاشار تبریزی، مدیر گروهی که کمپین شب یلدا را شکل داده، می‌گوید: « قصد داریم کار خود را ادامه ‌دهیم.» شروع کمپین از کجا بود؟ کار ما از صفحات مجازی شروع شد. من ٢٠ روز پیش از حضور‌ کارتن‌خواب‌ها در گورستان مطلع شدم و با کمک دوستانی که نمی‌شناختیم همدیگر را، اما به بنده اعتماد کردند مبلغی را جمع‌آوری و برای شب یلدا مقداری غذا و میوه فراهم کردیم. متاسفانه ‌کارتن‌خواب‌ها از ترس خیلی‌هاشان نیامدند، یا آمدند غذا را گرفتند و رفتند. با چه هدفی این کار را ادامه می‌دهید؟ هدفمان ایجاد همکاری و همیاری بین خیریه‌هاست برای کمک به این مردم بی‌خانمان. در بین این کارتن‌خواب‌ها زن هست، بچه هست. خیلی‌هاشان معتاد نیستند و از فقر به گورستان پناه آورده‌اند. بچه در بین‌کارتن‌خواب‌ها؟ بله، علی هشت‌ساله و معتاد است. بعضی شب‌ها را در گورستان سپری می‌کند. برای برقراری ارتباط با او و ایجاد انگیزه با کمک دوستان برایش یک مقدار لباس گرم خریدیم. خودش تمایل دارد که ترک کند. می‌خواهیم ازش حمایت کنیم که این اتفاق بیفتد. برنامه‌هایتان چیست؟ ما با چند موسسه خیریه مذاکراتی را انجام دادیم و موسساتی مثل جمعیت امام‌علی(ع)، موسسه مهرانه زنجان، خانه کودکان کوشا و همچنین وزارت آموزش و پرورش قبول کردند که از ما حمایت کنند. دوباره جمعیت گورستان را ترک کرده و تاریکی همه جا را فرا گرفته، مثل هر شب. بنرهای پاره، تکه‌پتو‌های مندرس و تخته‌‌چوب‌های نیمه‌سوخته را برمی‌دارند. سقف اتاق‌های دوطبقه‌ای که یک متر و نیم ارتفاع دارند. فرششان کارتن‌پاره است و تختشان زمین سفت و سرد. نه چراغی، نه وسیله‌ای. فقط پتو و لباس کهنه. همین.

منبع: baharnews.ir

درباره هزینه سفر به ایران صحبت می‌کردند و اینکه چطور می‌شود این سفر را انجام داد. چند دقیقه‌ای در این‌باره صحبت می‌کنند و یک نفرشان می‌گوید چطور توانسته ویزای ایران را بگیرد.   دو نفر هستند و درست مقابل من روی چمن و زیر آفتاب، لَم داده‌اند. از مکالمه‌ آنها فهمیدم یک نفرشان تازه از ایران برگشته است و برای آن یکی «قصه سفر» می‌کند. می‌گوید چون یک همسر دیگر اختیار کرده بود و اعصاب همسر اولش هم از این قضیه خراب شده، تا وقتی که آب‌ها از آسیاب بیفتد، تصمیم گرفته بود همراه با همسر دوم خود به ایران سفر کند. چندهمسری در بیشتر مناطق افغانستان یک امر معمول است و همسر اول فرد هم با این موضوع مشکل خاصی ندارد؛ اگر مشکل هم داشته باشد، چاره‌ای نیست؛ چون در صورت نشان‌دادن اعتراض خود، در خوش‌بینانه‌ترین حالت، راهی خانه پدر خود می‌شود؛ غیر از آن هم ممکن است «مورد غضب» همسر قرار گیرد (البته در بخش‌های روستایی و سنتی این کشور). همین‌که یک شخص در بخش‌هایی از افغانستان «پول تپلی» به دستش می‌رسد، به فکر همسر دوم، سوم و حتی چهارم می‌افتد؛ اما این‌بار مثل ازدواج اول نیست و تازه داماد باید «پیشکش» بیشتری به خانواده عروس بپردازد. آن فردی که تازه از ایران آمده است، جریان موضوع جالبی را تعریف می‌کند؛ می‌گوید به خانه یکی از اقوام خود رفته بود که میان صحبت‌شان بحث دختر خودش و پسر قوم‌شان مطرح می‌شود. این را که می‌گوید، رفیقش می‌نشیند و با دقت بیشتری گوش می‌دهد. می‌گفت «دو تا دختر در افغانستان دارم که یکی، دو ساله و یکی هم چهار ساله است». آن قومش هم به او گفته است بیا درباره آن دختر چهارساله صحبت کنیم، چون او هم یک پسر ۱۰ ساله دارد. گفت در آخر آن شب، «دختر را به ۵۰‌ میلیون تومان» به نام پسر آن فرد کرده است.  می‌گوید علاوه بر موضوع همسر دومی که اختیار کرده است، اکنون این موضوع را هم باید به همسر اولش توضیح دهد؛ گویا بدون مشورت با همسر اول و مادر دختربچه، این وصلت! را انجام داده است. از صحبت‌هایشان این‌گونه برداشت می‌شود که قرار گذاشته پس از آنکه دخترش به ۱۳، ۱۴ سالگی رسید، پسرک که آن‌موقع ٢٠ساله است، به افغانستان سفر کند و عروس خود را با خود به ایران بیاورد، موضوعاتی مانند حق انتخاب و دوست‌داشتن هم، هیچ. بماند که کودک ١٠ساله با این پیش‌فرض که اوضاع مالی پدرش خوب نیست، از همین امروز باید به فکر جورکردن آن ۵۰ تومان باشد. این موضوع هم بماند که پسرک ١٠ساله و دخترک چهارساله، دیگر آینده‌ای ندارند؛ مگر آنکه برخلاف تصمیم پدران‌شان عمل کنند که این موضوع هم با توجه به مردم برخی از مناطق افغانستان، طبعات خوشی در پی نخواهد داشت.این مبلغ که به آن در برخی مناطق «پیشکش» و برخی هم «طَوَیانه» می‌گویند، یکی از شرایط راضی‌شدن پدر و مادر، برای ازدواج دختران‌شان است. در افغانستان برخی از خانواده‌ها این مسئله را نادیده می‌گیرند و پولی بین دو خانواده ردوبدل نمی‌شود؛ اما برای بیشتر مردم، گرفتن «طویانه» امری ضروری است. دختری که طویانه بابت عروسی او گرفته نشود، به نوعی بی‌ارزش و اضافی شمرده می‌شود و ممکن است در خانه جدید خود به واسطه این موضوع، به او بی‌احترامی شود.طویانه که به آن «گَله» و «ولور» هم می‌گویند، مقدار پولی است که خانواده عروس، از پدر و مادر داماد می‌گیرند و صلاحیت مصرف آن هم متعلق به خانواده دختر است. این مبلغِ مشخص، باید قبل از روز عروسی به خانواده عروس پرداخت شود تا صرف جهیزیه دخترشان بشود. بیشتر مبلغ این پول اما به جیب پدر و مادر عروس ریخته می‌شود. این مبلغ هم از ۵۰‌ هزار افغانی (چیزی حدود دو‌میلیون و ۵٠٠هزار تومان) تا بیش از سه‌ میلیون افغانی (بیش از ٢‌٠٠میلیون تومان) می‌رسد که اگر داماد توانایی پرداخت آن را نداشته باشد، مجبور است تا این مبلغ را از طریق کار در کشورهای همسایه بپردازد. طرف جالب این قضیه، این است که بیشتر خانواده‌هایی که در کشورهای دیگر مانند ایران، زندگی می‌کنند، همچنان تحت‌تأثیر این رسم هستند و اغلب مبلغی تا صد‌میلیون تومان را از خانواده داماد می‌گیرند؛ این موضوع هم بماند که آن فردی که شغلش کارگری است، چه کار بزرگ و سختی برای پرداخت این مبلغ برعهده دارد.طَوَیانه در برخی مناطق افغانستانهرازچندگاهی خبری از یکی مناطق افغانستان می‌رسد که برخی از جوانان در اعتراض به بالابودن مبلغ طویانه، در مقابل استانداری یا جای دیگری تجمع کرده‌اند و خواهان کاهش این قیمت شده‌اند. گویا کالایی را برای خود می‌خرند و پدران هم کالایی را می‌فروشند، جدا از اینکه به خواسته‌های دختر توجه کنند. در کابل، پایتخت افغانستان، این مسئله تقریبا از بین رفته است؛ یعنی خیلی کم به مواردی برخورد می‌کنیم که خانواده دختر از خانواده پسر طویانه بگیرد. درعوض، اما خانواده پسر مکلف است، «جهیزیه دوسره» بخرد. یعنی علاوه بر تمام وسایل یک خانه یا یک اتاق برای عروس و داماد که قرار است در آن زندگی کنند، باید لباس و تمام چیزهایی که برای عروس در نظر گرفته شده را هم، خانواده داماد فراهم کند. برعکس کابل، اما اگر ولایت هلمند را در نظر بگیرید، طبق یک تحقیقی که چندی پیش انجام شده بود، برای دختر، خیلی راحت قیمت تعیین می‌شود. در ولایت هلمند، مقدار طویانه از ۱۰ روپیه پاکستانی شروع می‌شود و تا دو‌میلیون روپیه (حدود ۶‌٠میلیون تومان) می‌رسد. در بیشتر مناطق هم‌مرز با پاکستان، از پول این کشور استفاده می‌شود؛ ولی در این اواخر، تلاش‌هایی شده است که این جریان از بین برود. در این منطقه از افغانستان، خانواده عروس پول دریافت می‌کند؛ اما درعوض تمام وسایل مورد نیاز دختر را با توجه به رسم و رواج‌های حاکم در مناطق همان ولایت، فراهم می‌کنند، که ممکن است لوازم خانه باشد یا ماشین و هر چیز دیگری. در ولایت هلمند، یک رسم دیگری هم وجود دارد؛ اگر شخصی بخواهد برای بار دوم ازدواج کند، مقدار طویانه بیشتر می‌شود؛ یعنی داماد باید تا حدود سه‌میلیون روپیه (حدود ۹۰‌میلیون تومان) به خانواده عروس بپردازد. ترکمن‌های افغانستان رسم و رواج متنوعی در عروسی‌های خود دارند. خانواده داماد، در کنار دادن طویانه به خانواده عروس، باید برای تمام خویشاوندان عروس هم هدیه بخرد. یعنی برای تمام مردانی که عضو خانواده و وابستگان خانواده عروس‌اند، کفش یا لباس می‌خرد، برای همسران این آقایان هم، پارچه‌های قیمتی زنانه می‌خرد و در اختیار خانواده عروس قرار می‌دهد. در کنار این، خانواده داماد باید برای خانواده عروس مقدار زیادی مواد خوراکی از قبیل روغن، آرد، برنج، پیاز، سیب‌زمینی و مواردی از این قبیل بخرد. در ولایت قندهار، طویانه‌ها معمولا ‌میلیونی است؛ یعنی مقدار پولی که باید به‌عنوان طویانه به خانواده دختر پرداخت شود، از یک‌میلیون افغانی تا سه یا چهار‌میلیون افغانی (بیش از ٢‌٠٠میلیون تومان!) می‌رسد. اما در برخی مناطق این ولایت، خانواده‌هایی هم هستند که این رسم را به نفع خانواده داماد عوض کرده‌اند و هیچ‌گونه طویانه از خانواده داماد نمی‌گیرند. البته خانواده‌هایی که وضع مالی‌شان خوب باشد، بیشتر بر این نظرند که نمی‌خواهد آینده دخترشان را خراب کنند.در هرات هم این رسم وجود دارد و در برخی مواقع «کمرشکن» است. جالب اینکه مردم این ولایت، با معرفت‌ترند؛ یعنی درصورتی‌که خانواده داماد پول نداشته باشد، می‌تواند طویانه را به صورت قسطی به پدر و مادر عروس بپردازد؛ اما عروسی تا زمانی که تمامی قسط‌های طویانه پرداخت نشود، صورت نمی‌گیرد.  این مبلغ‌های سنگین، ریشه بسیار مشکلاتی است که پس از ازدواج برای خانواده‌ها به وجود می‌آید. به‌عنوان مثال، دیده شده است برخی خانواده‌های داماد به‌خاطر اینکه سختی‌های زیادی را پشت سر گذاشته‌اند تا مبلغ توافق‌شده بین دو خانواده را پرداخت کنند، با تازه‌عروس‌شان بدرفتاری می‌کنند و درست برعکس این موضوع هم وجود دارد که اگر به‌عنوان مثال پولی بین دو خانواده ردوبدل نشده باشد، باز هم عروس حال و روز خوبی نخواهد داشت.  با توجه به تعداد زیادی از اقوام که در کنار یکدیگر در افغانستان زندگی می‌کنند، اگر دختر و پسری، مثلا در کلاس دانشگاه با هم آشنا شده باشند و یکدیگر را دوست داشته باشند و بخواهند با هم ازدواج کنند و هر دو از یک قوم و زبان و مذهب باشند، مشکل زیادی پیش نمی‌آید؛ اما اگر زبان، قوم یا مذهب‌شان با یکدیگر فرق کند، دیگر موضوع کاملا عوض می‌شود و باید امیدوار ماند که خانواده‌های دختر و پسر، دید وسیعی به چنین موضوعاتی داشته باشند و برای این ازدواج، مانع‌تراشی نکنند و دنیا برای آن دو، گل و گلزار شود. باید ناگفته نگذاشت که بیشتر موضوعات مطرح‌شده، در خانواده‌های روستایی و سنتی که از سواد کمی برخوردار هستند، دیده می‌شود. در خانواده‌های شهری و خانواده‌هایی که سطح فرهنگی بالایی دارند، داد و گرفت این پول‌ها، به‌ندرت دیده می‌شود و حتی خانواده‌هایی هستند که خانواده عروس پس‌‌ازگرفتن مبلغ بالایی از خانواده داماد، عین پول را در اختیار عروس و داماد قرار می‌دهند تا آنها با این پول اساس زندگی خود را بسازند. همه‌ساله در بیشتر دانشگاه‌های این کشور هم ازدواج‌های دانشجویی برگزار می‌شود که در آن صدها زوج زندگی مشترک‌شان را بدون فکرکردن به موضوعاتی مانند طویانه آغاز می‌کنند.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایران خبر، این خانه‌ها از دیرباز در تهران به صورت غیرقانونی فعال بوده و هستند. در گذشته بیشتر مشتریان‌شان خارجی‌ها بودند اما حالا فرقی نمی‌کند خارجی باشد یا ایرانی، فقط پول اجاره را داشته باشند.

**استفاده‌ از خانه‌های مبله
خانه و آپارتمان‌هایی که مبله‌اند، به صورت روزانه، ماهانه و کمتر سالانه اجاره داده می‌شوند. بعضی‌هایشان را فقط به خارجی‌ها اجاره می‌دهند. آنهایی که این خانه‌ها را به هتل یا هتل آپارتمان ترجیح می‌دهند، به قول خودشان دنبال راحتی‌اند. اما بیشتر خانه‌های مبله توسط جوانان اجاره می‌شوند ؛ آن‌هم برای یکی، دو روز پارتی‌ و جمع‌های خودمانی‌شان.

هیچ نظارتی بر این خانه و آپارتمان‌های مبله وجود ندارد. هرچقدر ارزان‌تر باشد به روز و ساعت اجاره می‌شوند. صاحبان‌شان با یک کارت ملی و پرداخت پیش از اقامت اجاره، راضی می‌شوند و کلید در دست مستاجر است.

محمدعلی فرخی مهر، رئیس اتحادیه هتل‌ها و هتل‌ آپارتمان‌ها در مورد شروع فعالیت خانه‌های مبله در تهران می‌گوید: «سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، خانه‌هایی را در استان‌ها تحت عنوان «خانه مسافر» باب کرد. قرار بود خانه مسافر زیر نظر سازمان میراث فرهنگی و استانداری در استان‌های توریست‌پذیر و زمان پیک سفر، فعال باشند. اما میراث فرهنگی در این استان‌ها به خانه‌های مسافر مجوز داد و آنها فعالیت‌شان دائمی شد. به تبعیت از آن، خانه‌های مبله قارچ‌گونه در همه شهرها فعال شدند و حتی شهرهایی که توریست‌پذیر هم نبودند (مثل تهران که تجاری و بازرگانی است) اجاره این خانه‌ها باب شد.»

**مشتریان خاص این اماکن
وی در پاسخ به این سوال که این خانه‌های مبله چه مزیتی دارند؟ می‌گوید: «بهترین مزیت، آزادی عمل در این خانه‌هاست. هتل‌ها مدرک شناسایی می‌خواهند و هنجار‌شکنی‌هایی که قانون اعلام کرده در هتل‌ها انجام نشود، در این خانه‌ها به راحتی انجام می‌شود. در این خانه‌ها مدرک شناسایی برای محارم بودن نمی‌خواهند. در هتل اجازه پذیرش مهمان در اتاق به مسافر داده نمی‌شود در صورتی که در این خانه‌ها همه راحت‌اند و ماهواره‌ هم دارد. در حقیقت خدماتی که مسافر دوست دارد، مهیاست و این‌ها باعث رقابت شده. گروهی که کارشناس این حوزه هم نیستند می‌گویند، این‌ خانه‌ها لازمه جامعه هستند به دلیل این که واحدهایی ارزان قیمت‌اند، در صورتی که این واحدها ارزان‌قیمت نیستند بلکه مورد اقبال قرار می‌گیرند چون همه نوع خدماتی را به راحتی در اختیار مهمان قرار می‌دهند.»

**قیمت‌خانه‌های مبله
گران‌ترین قیمت این خانه‌ها، شبی یک میلیون تومان است. اما برخی از این خانه‌ها به دلار و فقط به خارجی‌ها اجاره داده می‌شود. این خانه‌ها بیشتر در محله‌های گران‌قیمت است و از ۱۵۰۰ تا ۳۰۰۰ دلار به صورت ماهانه اجاره داده می‌شوند اما اگر خواهان اجاره روزانه آن هستید باید از ۱۰۰دلار به بالا پرداخت کنید.
اجاره خانه‌ و یا آپارتمان‌های مبله در محله شهرک غرب از ۴۵۰ تا ۷۰۰ هزار تومان، در فرشته از ۳۰۰تا ۸۰۰ هزار تومان، در اشرف اصفهانی ۲۲۰تا ۲۸۰هزار، در جردن ۶۰۰ هزار تا یک میلیون تومان، در سعادت‌آباد از ۳۰۰ تا ۶۵۰ هزار تومان، در فرمانیه از ۳۰۰ تا ۸۰۰ هزار تومان، در اندرزگو از ۴۵۰ تا ۸۵۰ هزار تومان، در سازمان برنامه از ۲۵۰هزار تا ۴۰۰ هزار تومان و در ظفر از ۴۰۰ تا ۶۵۰ هزار تومان قیمت دارد. اما اگر بخواهید این خانه‌ یا آپارتمان‌ها را به صورت ماهانه اجاره کنید، اجاره‌اش حداقل ۶ میلیون تومان و حداکثر بیش از ۱۱ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان است.

**دختران شهرستانی، مشتریان خانه‌های مبله
مرجان، دندان‌پزشک است و هر از چندگاهی برای شرکت در کنفرانس‌های علمی، همایش‌های که امتیازدار وزارت بهداشت و یا انجام کارهای اداری به تهران می‌آید. او می‌گوید: «به خاطر این که یک دختر تنها هستم و هیچ هتلی بدون اجازه اداره اماکن مرا قبول نمی‌کند، مجبورم این خانه‌ها را اجاره کنم. به نظرم برای یک مسافر که راه طولانی را پشت سرگذاشته، سخت است که پروسه بروکراسی را هم تحمل کند. من اکثرا دیروقت به‌تهران می‌رسم و دوست دارم به محض رسیدن بخوابم. ۲۵۰ هزار تومان می‌دهم و خودم را از همه سختی‌ها رها می‌کنم.»

این ذهنیت اشتباه در جامعه باعث شده که دختران شهرستانی از مشتریان پر و پاقرص خانه‌های مبله باشند. همه مسافران می‌توانند با مدارک شناسایی به هتل مراجعه کنند. هتل‌ها بعد از پذیرش همه مهمان‌ها، مشخصات‌شان را از طریق سایت برای اداره اماکن می‌فرستد. اداره اماکن اعلام کرده که زنان را وقت و بی‌وقت برای دریافت مجوز اداره اماکن، به سطح شهر نفرستند.

**دلال‌هایی دور از چشم مشاورین املاک
البته که این خانه‌ها هم از چشم دلالان به دور نمانده و در این عرصه هم حضوری فعال و پرمنفعت دارند. کسانی که با دادن آگهی‌های اینترنتی، بخشی از این اجاره را برمی‌دارند. گفته می‌شود حداقل یک سوم اجاره متعلق به آنهاست و شاید دیگر جای تعجب ندارد که بشنوید اکثر این دلالان با شماره‌های اعتباری فعالیت می‌کنند.

**چینی‌ها‌ روی دست ایرانی‌ها بلند شدند
به گفته محمدعلی فرخی مهر، تعداد زیادی ساختمان‌های مجلل ۱۲-۱۰ طبقه توسط چینی‌ها اجاره شده و در قالب هتل و بدون مجوز فعال هستند. در این آپارتمان‌ها علاوه بر تاجر و بازرگانان چینی، شاهدیم که توریست‌های چینی و دیگر را‌هم‌ پذیرش و جذب می‌کنند. در سطح تهران حدود ۱۸‌تا ۲۰ آپارتمان در قالب هتل فعال است.

فعالیت این آپارتمان‌های مبله و لوکس، با وجود مالیات، عوارض و هزینه‌های فعالیت قانونی، گوی رقابت را از هتل‌ها گرفته‌اند. این را رئیس اتحادیه هتل‌ها و هتل آپارتمان‌های تهران می‌گوید و ادامه می‌دهد: «کنترل آپارتمان‌هایی که در سطح شهر و به صورت تک تک اجاره داده می‌شوند، سخت است. اما اگر این آپارتمان‌هایی که به صورت کامل اجاره داده می‌شوند، شناسایی شده و به آنها بگویند باید زیر پوشش تشکل مربوطه و سازمان میراث فرهنگی فعالیت کنند مطمئن باشید تعطیل می‌کنند زیرا منافع آنها در بی‌بند و باری است.

ما برای پلمپ این مراکز اقدام کرده‌ایم و نمی‌دانم چرا برای پلمپ این ساختمان‌های چینی هر چقدر نامه‌ می‌زنیم موفق نمی‌شویم.»

منبع: irankhabar.ir

یس سازمان ثبت اسناد و املاک کشور با بیان این‌که کارهای نرم‌افزازی و سخت‌افزاری گواهی امضای الکترونیکی در دفترخانه‌ها انجام شده است، از اجرایی شدن این طرح تا بهمن ۹۵ خبر داد.

به گزارش ایسنا، احمد تویسرکانی در حاشیه همایش سراسری سردفتران که به مناسبت روز دفاتر اسناد رسمی برگزار شد، در جمع خبرنگاران، در رابطه با به‌روز سازی ساز و کار های سازمان ثبت و اسناد و املاک کشور گفت: در جهت اصلاح فرایندها و سازوکارها سازمان ثبت اسناد و املاک کشور قدم‌های متعددی برداشته تا بتواند در خصوص شفاف‌سازی و سرعت عمل اقدامات خوبی به شکل قانونی انجام دهد.

حذف دفاتر سردفتر یکی از اقداماتی است که سازمان ثبت اسناد و املاک کشور انجام داده است. در واقع در مجموعه دفاتر ده‌ها هزار نفر مسئول بودند تا خلاصه معاملات را درج کنند که این امر خود باعث تخلفات و اشتباهات متعددی می‌شد. در حقیقت با حذف دفاتر سردفتر این امر اصلاح شد.

وی ادامه داد: یکی دیگر از اقدامات سازمان ثبت اسناد و املاک کشور در راستای گواهی امضای الکترونیکی است که کارهای نرم افزازی و سخت افزاریش انجام شده است و در حال پایلوت کردن در بعضی دفتر خانه ها است که امیدواریم در ابتدای بهمن‌ ۹۵ بتوانیم دفاتر را در این زمینه حذف کرده و تمام گواهی امضا را الکترونیکی کنیم؛ به این شکل که مجموعه فرایندها در دفاتر الکترونیکی صورت گیرد. در حال حاضر در حال اسکن مجموعه سوابق ثبت هستیم.

تویسرکانی تصریح کرد: تاکنون ۳۵۰ میلیون اقدامات کاغذی الکترونیکی شده است و ما امیدواریم این امر به خوبی پیش برود تا تخلفات و جعل کاهش یابد،  سازمان ثبت اسناد و املاک کشور در راستای الکترونیکی اقدامات، عزم جدی دارد.

رئیس سازمان ثبت اسناد و املاک کشور در خصوص اختلافات در زمینه ثبت سند خودرو با پلیس، خاطرنشان کرد: قانون در این راستا روشن است و سازمان ثبت اسناد و املاک کشور بر اجرای قانون تأکید دارد؛ طبق ماده ۲۹ تأکید شده است که تمام ثبت سند خودرو در دفاتر اسناد رسمی صورت گیرد و به موجب قانون دفترخانه‌ها در شماره‌گذاری‌های پلاک مستقر شوند ولی اکنون این امر صورت نگرفته و ما امیدواریم موضوعی که مدنظر قانون‌گذار است به زودی محقق شود.

تویسرکانی در پاسخ به سوال خبرنگاری مبنی بر این‌که آیا ابهامی در این‌باره در این قانون وجود دارد، گفت: اگر کسی در این زمینه ابهام دارد مبنی بر این نبوده که در قانون موضوع مشخص نباشد چرا که طبق قانون، ثبت سند رسمی در دفاتر اسناد رسمی باید انجام شود و این امر مشخص است.

تویسرکانی  در راستای کاهش زمین‌خواری و طرح کاداستر اظهار کرد: در این رابطه اقدامات خوبی صورت گرفته تا بتوانیم با اجرای طرح کاداستر در حوزه منابع طبیعی به سرعت اقدامات را انجام داده و در تمام نقاط کشور و اراضی ملی طرح کاداستر اجرا شود تا از پدیده زمین‌خواری و سوءاستفاده در این خصوص و اراضی دولتی جلوگیری شود. حدود ۱۴۰ میلیون هکتار از ارضی ملی در کشور وجود دارد که ۲۰ میلیون از این میزان را توانسته‌ایم در ۲ سال اخیر در سیستم کاداستر جاگذاری کنیم. همچنین ۹۹ درصد از اسناد مالکیت مردمی به شکل تک‌برگی شده است.

رئیس سازمان ثبت اسناد و املاک کشور در پایان تصریح کرد:در زمینه جلوگیری از تصرفات در حریم رودخانه‌ها و عرصه زیست‌محیطی در موقوفات اقدامات مناسبی صورت گرفته است و ما عزم جدی برای جلوگیری از سوءاستفاده دراین زمینه داریم،: ‌با عزم جدی بین دستگاه‌های متولی اراضی دولتی می‌توانیم ظرف ۵ سال این امر را مدیریت کنیم.

منبع: alef.ir

دو زورگیر غرب تهران پس از اینکه یک شهروند به صورت اتفاقی از صحنه سرقت های آنها فیلم گرفت از سوی پلیس آگاهی شناسایی و دستگیر شدند.

به گزارش مهر، ۲۶ آبان ماه از طریق مرکز فوریت های پلیسی ۱۱۰ وقوع یک فقره زورگیری در خیابان پیامبر شرقی به کلانتری ۱۴۰ باغ فیض اعلام شد. با تشکیل پرونده مقدماتی با موضوع زورگیری و به دستور سرپرست دادسرای ناحیه ۳۴ تهران، پرونده برای رسیدگی در اختیار پایگاه دوم پلیس آگاهی تهران بزرگ قرار گرفت.

مالباخته پس از حضور در پایگاه دوم پلیس آگاهی، در اظهاراتش به کارآگاهان گفت: ساعت ۱۴ از محل کارم واقع در خیابان اشرفی خارج شدم؛ قصد رفتن به منزل را داشتم که در خیابان پیامبر شرقی ناگهان دو نفر با یک دستگاه موتورسیکلت به سمت من آمده و عنوان کردند که گوشی تلفن همراه و کیفم را به آنها بدهم ؛در برابر خواسته سارقین مقاومت کردم که همین امر باعث درگیری من با آنها شد؛یکی از سارقین با تهدید چاقو و گذاشتن چاقو زیر گلویم مرا به روی زمین انداخت و هر دو نفرشان به جان من افتادند؛ قصد داشتم تا مانع از سرقت کیف دستی حاوی پول شوم اما نهایتا آنها با سرقت کیف دستی از محل متواری شدند.

همزمان با آغاز رسیدگی به پرونده، کارآگاهان پایگاه دوم اطلاع پیدا کردند که یکی از شهروندان در زمان ارتکاب زورگیری از شاکی پرونده (مالباخته) اقدام به مستندسازی از لحظه سرقت کرده و طی تماس تلفنی با مرکز فوریت های پلیسی ۱۱۰ موضوع را به پلیس اطلاع داده است.

با به دست آمدن تصاویر صحنه زورگیری و بهره گیری از اطلاعات مجرمان سابقه دار، دو متهم به نام های سعید ۲۵ ساله و فردین ۲۳ ساله شناسایی،هر دو نفر آنها در مخفیگاهشان در شهرستان نسیم شهر  منطقه اکبر آباد دستگیر و به پایگاه دوم پلیس آگاهی تهران بزرگ شدند.

متهمان در همان اعترافات اولیه صراحتا به دهها فقره زورگیری و موبایل قاپی در مناطق غرب تهران بویژه در اتوبان همت، مرزداران، اکباتان، خیابان زنجان، جنت آباد، چهارباغ  اعتراف کردند . در بازرسی از مخفیگاه متهمین، کارآگاهان موفق به کشف مقادیری وجه نقد، مدارک شناسایی متعلق به افراد غیر، چندین دستگاه گوشی تلفن همراه و … شدند.

با بهره گیری از اموال و مدارک مکشوفه، کارآگاهان موفق به شناسایی تعداد دیگری از شکات و مالباختگانی شدند که متهمین به شیوه زورگیری و یا موبایل قاپی اقدام به سرقت از آنها کرده بودند.

یکی از مالباختگان پس از حضور در پایگاه دوم پلیس آگاهی در اظهاراتش به کارآگاهان گفت: ساعت ۲۱:۳۰  ۱۶ آذرماه پس از پیاده شدن از تاکسی در بزرگراه جلال – تقاطع خیابان ابراهیمی، پیاده به سمت منزل به راه افتادم ؛ در ابتدای خیابان ابراهیمی، جوانی تنومند را دیدم که قدم می زد که ناگهان با نزدیک شدن به این شخص در داخل پیاده رو، ناگهان وی دستش را روی دهانم گذاشت و با دست دیگرش  چاقویی را زیر گردنم قرار داد و عنوان داشت گوشی و پول هایم را به او بدهم ؛ همزمان شخص دیگری هم جلو آمد و او نیز با چاقویی که در دست داشت، با تهدید بنده اقدام به در آوردن حلقه ی ازدواج از داخل انگشتم کرد و پس از آن هر دو نفر با یک دستگاه موتورسیکلت [ طرح ] هوندا ۱۲۵ از محل متواری شدند.

سرهنگ کارآگاه سعدالله گزافی، رئیس پایگاه دوم پلیس آگاهی تهران بزرگ، در گفتگو با خبرنگار مهر  با اشاره به شناسایی متهمان از طریق تصاویر ضبط شده توسط شهروندان گفت:ضبط اینگونه تصاویر توسط شهروندان، پلیس را در شناسایی و دستگیری هرچه سریع تر سارقین بویژه سارقین بعنف یاری می کند و بارها شاهد چنین مواردی در سایر پرونده ها بوده ایم که تصاویر بدست آمده از متهمان در حین ارتکاب جرایم کمک شایانی در تسریع روند رسیدگی پلیسی و قضایی به پرونده های آنها داشته است.

وی در ادامه گفت:  از کلیه شکات و مالباختگانی که در مناطق غرب تهران بدین شیوه و شگرد و توسط دو سارق موتورسوار مورد زورگیری، موبایل قاپی و یا کیف قاپی قرار گرفتند دعوت می شود تا جهت شناسایی متهمین به نشانی پایگاه دوم پلیس آگاهی تهران بزرگ در جنت آباد شمالی  خیابان شاهین شمالی مراجعه کنند.

منبع: alef.ir

بیست و پنجم مهر ماه امسال خبر مرگ مشکوک زن پنجاه و یک ساله‌ای به نام مریم از سوی مسوولان بیمارستان لولاگر به ماموران پلیس اعلام شد.

سجادمنافی آذر، بازپرس این پرونده بعد از بازدید از صحنه قتل دستور انتقال جسد زن فوت‌شده را به پزشکی قانونی صادر کرد تا علت اصلی قتل مشخص شود. همسر زن فوت شده در ابتدای تحقیقات به ماموران گفت: «زمانی که برای نماز صبح بیدار شدم دیدم همسرم در حال نماز خواندن روی صندلی بیهوش افتاده است؛ به طرف او رفتم و دیدم نفس نمی‌کشد بعد با اورژانس تماس گرفتم و همسرم را به بیمارستان رساندیم اما او جان باخت. تحقیقات درباره این پرونده ادامه داشت تا اینکه چند روز قبل کارشناسان پزشکی قانونی علت مرگ مریم را فشار به عناصر حیاتی گردن او اعلام کردند. با مشخص شدن قتل مریم، همسر او صبح دیروز با دستور بازپرس پرونده بازداشت و به دادسرای امور جنایی تهران منتقل شد.

همسر چهل و هشت ساله مقتول که حامد نام داشت در اظهاراتش به بازپرس پرونده گفت: «من و مریم ۱۴ سال قبل با هم ازدواج کردیم و در طبقه بالایی خانه مادر مریم زندگی می‌کردیم. آن شب حدود ساعت ۸ قبل از فوت مریم به منزل مادر همسرم رفتم چون مریم آنجا بود، بعد از دقایقی به منزل خومان رفتیم و حدود ساعت ۱۱ شب خوابیدیم، من در اتاق جداگانه‌ای خوابیدم و صبح برای نماز بیدار شدم که دیدم مریم با چادر نماز روی صندلی بیهوش افتاده است؛ بلافاصله با خواهر مریم و بعد با اورژانس تماس گرفتم و مریم را به بیمارستان بردیم اما او جانش را از دست داده بود. با توجه به اینکه اظهارات همسر مریم در برخی موارد با اظهارات مادر مریم دچار تناقض بود و با توجه به صحبت‌های ضد و نقیض همسر مریم، سجاد منافی آذر، بازپرس شعبه سوم دادسرای امور جنایی تهران دستور بازداشت همسر مریم را صادر کرد و او برای ادامه تحقیقات در اختیار ماموران اداره آگاهی قرار گرفت.
منبع: اعتماد

منبع: alef.ir